ฉันนั้นนั่งร้องไห้ถึงฟ้าสาง ช่างอ้างว้างโดดเดี่ยวเปลี่ยวความเหงา มองทางไหนได้เห็นเป็นแค่เงา มองตัวเราช่างโง่เขลาซะเสียจริง วันเวลาพลาพัดจัดเดินผ่าน มองดูกาลผ่านมานานนักยิ่ง นับจากวันเวลาที่ถูกทิ้ง สิ่งบางสิ่งหายไปไม่คืนมา แสงตะวันผันผ่านพร่าสะพัด เธอขจัดทลายใจไกลภูผา จวนจนรัตติกาลผ่านนภา ทั้งอุราหายไปใจทลาย แม้ทั้งใจได้ไกลจากตัวฉัน ภาพเธอนั้นมันไม่เคยจะจางหาย อยากบอกเธอว่าฉันอยากตาย ทั้งใจกายได้กลายเป็นของเธอ
933
1
0
หน้าส่วนตัว
