** ตะวันลับฟ้า **

แก้วประเสริฐ

           ตะวันลับฟ้า
     แสงสูรย์สิ้นปิ่นห้วงนฤนาท
ฝันที่วาดค้างลงตรงแสงสี
กลิ่นนวลเนื้อเอื้ออยู่คู่ไมตรี
สิ่งเคยมีฝากฤทัยใฝ่อาวรณ์
     ห้วงสิ่งสรรค์ผันแปรแค่แม้หวัง
อนาถยังฝังใจให้หลอกหลอน
หวนลมปากฝากพิไลในสิ่งวอน
สร้างสะท้อนย้อนไปสู่สายลม
     ท้องฟ้าปลายไล้เมฆาหาสิ่งสร้าง
หมุนอ้างว้างค้างไว้ดุจใยขม
มองนภาผันเปลี่ยนเวียนสิ่งปม
สิ่งทับถมในฤทัยให้กระจาย
     สายหมอกเมฆเฉกเช่นเน้นดวงจิต
ดุจความคิดดั่งทรายละลายหาย
หมุนวกกลับเวียนลับมาละลาย
ยอกย้อนใส่ในอารมณ์มิสมปอง
     เหลือสิ่งสนองปองไว้ดุจสายฟ้า
ส่งแสงมาแวบวับดับทั้งผอง
ท้องทะเลเห่ลงตรงละออง
ทรายซัดต้องตรองดูอดสูใจ
     ดวงตะวันพลันลับกลับสู่มืด
สิ่งเย็นชืดแสงแห่งแล้งสดใส
ความภิรมย์บ่มไว้กลางหทัย
ลิดรอนไล้ระอามาผันแปร
     ริมฟากฟ้าจันทร์เสี้ยวเลี้ยวสู่โค้ง
ดาวพรึกส่งแสงไว้คล้ายถูกแห
ซ่านพิไลใยอนาถพาดสิ่งแล
ว้าเหว่แม้หฤทัยคล้ายดาวดวง
     ฟังสำเนียงละอองน้ำย้ำชายหาด
คลื่นไหวซัดส่งใจในแมนสรวง
ปวงคำหวานผ่านฝันผันคำลวง
สิ่งทั้งปวงล่วงหายคล้ายตะวัน.
       ***   แก้วประเสริฐ.   ***