นานเท่าไหร่ยังตราตรึง

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

หลับตาลง คราใด ยังรู้สึก
ในส่วนลึก หัวใจ ยังสั่นไหว
ยังตราตรึง ติดประทับ ลงที่ใจ
ราคีไว้ จากเดนคน ลอบเชยชม
เสียงกรีดร้อง ระงมงัน พลันกลับเงียบ
เมื่อมันเลียบ ประชิดตัว หวังสู่สม
ยิ่งกรีดร้อง ยิ่งหลีกหนี มันชื่นชม
ท้องจุกลม ทุกครั้ง ที่ชกมา
มือหยาบใหญ่ กำแน่น กระแทกท้อง
เสียงร้องก้อง พลันหาย ปวดหนักหนา
เมื่อมันก้ม หวังประโลม เสพกามา
รวบแรงพา กายดิ้น โดนซ้ำรัว
เจ็บจุกจน หมดแรง เกินจะสู้
เหมือนมันรู้ ยิ้มเย้ยแสร้ง ขอเป็นผัว
กระชากสิ้น กี่ชิ้น ที่ปิดตัว
อารมณ์ชั่ว จากชายโฉด ช่างบาปกรรม
หัวใจหญิง ร่ำไห้ อาลัยนัก
สิ่งสุดรัก จะสูญสิ้น ยากขันขำ
แม้ยกมือ วิงวอน ให้หยุดทำ
อย่าก้าวล้ำ พรหมจรรย์ โปรดเห็นใจ
คนอุบาทว์ ชาติสัตย์ ไม่ยั้งคิด
บอกขอนิด หน่อยนั้น จะได้ไหม
ขอเป็นผัว เธอสักครั้ง จะเป็นไร
เดี๋ยวชินไป จะร้องบอก ต่ออีกที
ว่าแล้วพลาง ลุกล้ำ กล้ำกายา
อ่อนแรงล้า เกินกว่า จะดิ้นหนี
จากรอยช้ำ ที่โดนชก และตบตี
ไอ้ใจผี มันยีย่ำ แสนปร่าใจ
กี่สัมผัส กี่ครั้ง ที่ชำแรก
ที่มันแทรก ตัวล้ำ เจ็บแค่ไหน
เจ็บทั้งตัว ปวดไปหมด แลหัวใจ
กรีดร่ำไห้ เพราะสัตว์ป่า ในคราบคน
แม้เหตุการณ์ จะผ่าน ลุล่วงแล้ว
โอใจแก้ว ยังแตกยับ นับพันหน
ภาพและเสียง ยังติดตรึง อลวน
ในใจตน ยังปวดแปลบ ดั่งถูกทำ