ไม่ช่วย

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

เราเคยทำ สิ่งใด ไว้กับเจ้า
ไม่เคยเหมา ดูถูก แลเหยียดหยาม
ไม่เคยปอง จ้องร้าย ทุกโมงยาม
ไม่เคยลาม เหยียบหัว ไม่เคยเลย
เรานี้มี แต่ให้ ในทุกสิ่ง
เจ็บปวดจริง ความทุกข์ ยากเฉลย
เจ้าเคยคิด บ้างไหม รึไม่เคย
ถ้าเฉยเมย ต่อทุกข์เรา เป็นอย่างไร
ใช่ว่าเรา ไม่มีมือ ไม่มีปาก
เจ้ายังพราก ความอุดม สมสมัย
เราพลีให้ ทุกชีวิต ไร้โภยภัย
หวังอยู่ใน สมดุลย์ อันสมควร
แต่เจ้านั้น กลับมา ถากถางป่า
เจ้ายังคร่า สรรพชีพ ร้องไห้หวล
ไม่ปราณี ต่อบุญคุณ ใดทั้งมวล
เจ้าอย่าครวญ เมื่อเราทำ บ้างแล้วกัน
เมื่อเรานั้น สุดแสน จะอดทน
ยอมให้คน อย่างพวกเจ้า เกษมสันต์
เจ้านั้นลืม บุญคุณเรา ฤาไรกัน
ไม่เคยหัน มองเราที่ ให้พึ่งพา
หากสิ่งที่ พวกเจ้า ได้กระทำ
มันตอกย้ำ ซ้ำเติม จนอ่อนล้า
อย่าผลักให้ เราต้องทำ วิบัติพา
อย่าให้คร่า วิญญาณ์ ทั้งชั่วดี
แม้นเจ้านั้น ไม่ทำ หรือเข้าใจ
ฤาไฉน จะแสดง ให้เห็นนี่
คลื่นความร้อน แดนแห้งแล้ง เห็นฤทธี
ธารวารี จมมันไป หมดทั้งเมือง
ฤาจะให้ พิรุณสาด กระเซ็นเข้า
อีกทั่งเร้า วาโยซัด เคล้านองเนื่อง
เราเตือนแล้ว อย่ามาบ่น ว่าเจ้าเคือง
มันเป็นเรื่อง แห่งผลกรรม ที่เจ้าทำ
และเมื่อถึง วันนั้น เข้าจริงจริง
ยากหาสิ่ง ทำให้เรา นั้นอิ่มหนำ
ชีวิตเจ้า เหล่ามนุษย์   จงใช้กรรม
ที่เจ้าคลำ หนทางสู่ อาเภทภัย
******************************
******************************
อย่ามาหา ว่าเรา นั้นใจร้าย
เมื่อเป็นฝ่าย ถูกกระทำ แลร่ำไห้
เมื่อมนุษย์ ไม่ถนอม ซึ่งน้ำใจ
แล้วเหตุใด ธรรมชาติ(อย่างเรา) จะช่วย....