กาลเวลา ผ่านพ้น บ้านเมืองเปลี่ยน วันหมุนเวียน เปลี่ยนไป น่าใจหาย พัฒนา เพียงบ้านเมือง ใจกลับกลาย ผู้คนว่าย เวียนวน แค่ใจตน ตื่นแต่เช้า ตีสี่ หรือตีห้า ต้องทำบ้า แข่งขัน น่าพองขน แย่งกันขึ้น รถเมล บดเบียดคน เหมือนไฟลน แม้คนที่ ขับรถเอง นอกจากนั้น ยังแย่งชิง ที่ทำกิน ต้องพลัดถิ่น ฐานกำเนิด โดนข่มเหง กดค่าแรง เพิ่มงานหนัก อย่างครื้นเครง เหมือนบรรเลง เพลงนรก ก้องกังวาน งานหายาก เฝ้ามองหา ลำบากเหลือ ไม่น่าเชื่อ เป็นบัณฑิต คนขับขาน ได้กระดาษ แปะฝาบ้าน แปะกระดาน ต้องทำงาน เยี่ยงวัวควาย ไม่แพ้กัน และตอนนี้ เรามีเงิน เป็นพระเจ้า ใจรบเร้า ให้เคารพ แก่มันนั้น ถ้าไม่มี เอาอะไร ใช้กินกัน วิถีมัน เริ่มเปลี่ยนแปลง ไร้พึ่งพา อีกทั้งนั้น ค่านิยม ที่ฟุ้งเฟ้อ ที่ปรนเปรอ ให้อยาก ต้องควานหา ทันสมัย หรือเป็นเพียง เกมราคา แห่งคุณค่า ชีวิต ลิขิตคน นอกจากนั้น จิตใจคน เริ่มใฝ่ต่ำ วิบากกรรม ที่ต้องพบ กันสักหน ไม่ว่าเป็น จี้ปล้น ต้มตุ๋นคน จิตใจร่น ลงต่ำ อีกมากมาย ทั้งเหล้ายา บาร์เถื่อน มีเกลื่อนกลาด เด็กอุบาทว์ แข่งรถซิ่ง น่าใจหาย นอกจากนั้น มันยังตี กันแทบตาย ไม่ก็ขาย ตัวเพื่อ เอาเงินทอง เงินเงินเงิน ซื้อความสุข ได้จริงหรือ หากต้องซื้อ ใช้กี่บาท จะได้ของ กว่าจะได้ แต่ละบาท เงินหรือทอง กายแทบกอง จมหล่น แทบอาจิณ
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย 23 ก.พ. 2550 00:12 น. - ID 98947 
576
6
0
23 กุมภาพันธ์ 2550 04:14 น. - comment id 661541
น้องเป้ อย่าบ่นมากนะ.. ยิ่งบ่นยิ่งหิวจ้ะ... พอยิ่งหิวก็ยิ่งกินจ้ะ..
23 กุมภาพันธ์ 2550 05:47 น. - comment id 661565
ว้าอย่างนี้ต้องฟังเพลงบ่น บ่น แล้วซีคะพี่สาวขา เห็นด้วยค่ะกับข้อเขียนทุกกรณี น้องก็อยากบ่นเหมือนกันเพราะมันคับแค้นใจในไฟใต้.......แต่พอจะบ่น..ลมจุกก็แล่นขึ้นเป็นริ้วติดคอหอย.....แค้นๆๆๆๆๆแค้นสุดๆใจ บ่นไม่ออกเลยค่ะ
23 กุมภาพันธ์ 2550 06:13 น. - comment id 661570
อาคุณพี่กุหลาบ แหมๆ..นิดนึงน่า นานๆมาบ่นติดๆกันที ตะกี้เพิ่งจีบแหม่มมา.....เดี๋ยวหากำลังใจเขียนหวานๆได้แน่นอน
23 กุมภาพันธ์ 2550 06:18 น. - comment id 661572
หึหึหึ ถ้าได้เป็นเพลงก็ดีสิ จะไปทำเพลงกะป๋าแอ๊ดซะเลย โฮ่ะๆๆๆ พูดถึงไฟใต้....มันก็นี่แหละไม่รู้จักคิดไม่รู้จักพอ...เฮ้อ... เมื่อวานงานศพท่านขุนพันนะ...พี่อับอายแทนชาวนครฯเลย พวกเซียนพระเล่นจ้องจะเอาของฟรี จะเอาไปปั่นราคา แต่ไม่ได้เคารพท่านขุนท่านเลย แทนที่งานเผาจะไปเผาท่าน ระลึกถึง แต่แห่จะเอาของที่ระลึกซะงั้น พวกนี้นี่.....มันน่าจริงๆเสียหายถึงชื่อเมืองนักปราชญ์หมดเลย เซ็ง
23 กุมภาพันธ์ 2550 08:32 น. - comment id 661626
เก๊าะเงินเป็นตัวกลางที่ใช้แลกเปลี่ยน แลกความสุข จากความฟุ้งเฟ้อ แลกอะไรได้มากมาย... คนเก๊าะเลยแย่งกันหา อย่างเอาเป็นเอาตาย... ทั้งที่วันที่โลกแตกมันก็จะเป็นแค่กระดาษแผ่นเดียว แต่ตอนนี้โลกยังดีอยู่ ในหลายๆบทบาทเงินก็เลยสำคัญที่สุดค่ะแย่จังเนอะคะ.. แหะๆ มาบ่นอีกคนคร๊าบบบ
23 กุมภาพันธ์ 2550 08:40 น. - comment id 661638
บ่นมากแก่มากนะจ๊ะคุณเปเป้
23 กุมภาพันธ์ 2550 09:04 น. - comment id 661663
มาถึงก็บ่นต่อเลยนะคะ พี่กานต์ไม่อยากคิดภาพตอนน้องเป้อายุ 70 เลย อิอิ
23 กุมภาพันธ์ 2550 21:22 น. - comment id 661951
เงินไม่ได้ซื้อความสุขในทุกสิ่ง นั้นก็คือความจริงที่รู้เห็น แม้นเงินอาจมีค่าคราลำเค็ญ แต่เงินเป็นแค่กระดาษฉีกขาดได้ แต่ความรักความดีนั้นมีค่า ที่เหลือจะคณาพาสดใส ยิ่งความรักจากพ่อแม่รู้แก่ใจ นั่นคือสุขอันยิ่งใหญ่ในใจเราเงินอาจมีค่า แต่ความรักมีมากว่า มีค่ายิ่งกว่าเงิน
24 กุมภาพันธ์ 2550 05:00 น. - comment id 662049
คุณช๊อกฯ ใช่เพราะเงินคือสื่อกลางระหว่างสินค้า เงินซื้อของ เงินมากอำนาจมี แต่เงินไม่อาจซื้อรักได้นะ(เฉพาะบางคน)
24 กุมภาพันธ์ 2550 05:12 น. - comment id 662050
อาคุณพี่แม่มด ไม่แก่นะ...มันอยู่ที่ใจ...เด็กขี้บ่นเป็นเหมือนกันนะ หึหึหึ
24 กุมภาพันธ์ 2550 05:13 น. - comment id 662051
อาคุณพี่กานต์ แหม...จะอยู่ถึง70รึเปล่าเนี่ยะ...ชีวิตคนเราเปราะบางจะตาย
24 กุมภาพันธ์ 2550 05:14 น. - comment id 662052
คุณผู้หญิงฯ แต่บางคนไม่อาจเห็นคุรค่ของความรัก ถึงได้ทิ้งๆขว้างๆ
24 กุมภาพันธ์ 2550 14:33 น. - comment id 662234
อย่าคิดมากค่ะคุณเปเป้ บางครั้งเราก็ต้องทำใจ ยอมรับกับสภาพสังคมที่เปลี่ยนไปบ้างค่ะ....
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
