ข้าหลบอยู่ใต้ดิน โผล่ขึ้นมาชมจันทร์ โลกเปลี่ยนไปมาก กลับมาอีกครั้ง ลืมกันหรือยังเล่าเหล่าสหาย ดำเนินชีวีระหว่างความเป็นตาย ทว่าวาระสุดท้ายยังไม่ถึง แ ต่ คิ ด ถึ ง เราละม้ายในบางกรณี ต่างมีบทกวีเป็นที่พึ่ง เคยได้พบกันกาลครั้งหนึ่ง หยั่งความลึกซึ้งในความรู้สึก สักกาลอาจพร้อมก้าวไปด้วยกัน สู่ดินแดนอนันต์นอกความคิดนึก เมื่อไหร่ค้นพบเมื่อไรตกผลึก ฤทัยระทึกสลับซึมเศร้า โอ้อกเอ๋ยเปิดอ้าออกเอง แว่วยินบทเพลงบรรเลงค่ำเช้า เต้นรำด้วยกันดั่งวันก่อนเก่า จูงมือมิตรเงาออกจากมุมมืดมน สู่แสงสว่าง สู่ทางสู่หน เห็นเหวแล้วใยอยากร่วงหล่น เห็นวังวนหยุดแวะ เออหนอชีวา ประเดี๋ยวบ้าประเดี๋ยวดีอย่างนี้แหละ เขยิ้บ ๆ กระแซะ ๆ แบ๊ะ ๆ ๆ ๆ เจี๊ยก ๆ ๆ ๆ ครอก! กรกฎายน ๒๕๕๐
กรกฎายน 21 ก.พ. 2550 12:46 น. - ID 98859 
1095
3
0
21 กุมภาพันธ์ 2550 13:39 น. - comment id 660494
5 5 5 5 5 ..... มาถามว่าลืมกันยัง ยังไม่ลืมค่ะ แต่ยิ่งติดตาเข้าไปใหญ่ กะ ครอก ตะกี้นี้อ่ะ
21 กุมภาพันธ์ 2550 15:11 น. - comment id 660573
โลกเปลี่ยนไปมาก แต่อยากบอกไว้ สิ่งหนึ่งไม่เป็นไป คือมิตรไมตรีสัมพันธ์มีบางสิ่งอาจเปลี่ยนไป แต่ไม่ทั้งหมดไม่ใช่หรือ ฉะนั้นมิตรภาพไม่เคยเปลี่ยนค่ะ อิอิ
21 กุมภาพันธ์ 2550 23:16 น. - comment id 660713
ใช่จริงๆครับ โลกเปลี่ยนไปมาก จนคนหลายๆคนตามโลกไม่ทันแน่ะ ...แวะมาเยี่ยมครับผม
2 มีนาคม 2550 15:16 น. - comment id 664965
ทะเลใจ ผู้หญิงไร้เงา หันมาทางนี้หน่อย นี่แน่ะพี่ทากตามโลกไม่ทันจริงๆ แด๋น
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
