ขอทาน.....กะลา.....หมาแก่ (เดอะ รีเทิร์น)

ศรรกรา

พอได้แต่งนิทานเรื่องพ่อขอทานกับลูกชายเศรษฐี  แล้วให้นึกถึงกลอนหนึ่งที่ศรรกแต่งขึ้นและเคยนำมาลง ชื่อ  ขอทาน.....กะลา....หมาแก่  ซึงสามารถนำมาเชื่อมต่อได้กับเรื่องนี้ค่ะ  จึงขออนุญาตลงอีกครั้ง  เผื่อเพื่อน ๆ อ่านและจะได้มีอารณ์ต่อเนื่องกัน  
เอาเป๋าเสื้อมารองแทนหมอนหนุน
น้ำข้าวอุ่นซดเพียงแค่แก้กระหาย
เสื่อไม่ต้องนอนกับพื้นก็สบาย
อยู่เดียวดายเอนกายราบกับพื้นดิน
สมบัติมีแค่กะลาและหมาแก่
ความอาภัพกับย่ำแย่คือทรัพย์สิน
ผิวเป็นดวงล้วนเป็นเกลื้อนคันอาจิณ
ตัวมีกลิ่นเหงื่อสาปอาบกายา
เจ้าเพื่อนซี้มีแต่หมัดคันขนาด
สุดอุดจาดดูไม่ออกบอกว่าหมา
ไม่มีขนมีแต่เห็บระลานตา
สี่บาทาเดินเหยาะเหยาะเพราะรถชน
ทั้งสองเกลอเจอกันในวันก่อน
หาที่ซุกหัวนอนริมถนน
ต่างก็มุ่งเอาตัวรอดอย่างทุรน
ทั้งหมาคนเดินทางตามวิธี
เห็นผู้คนแต่งตัวสวยทั้งนั้น
แต่คุณท่านจะเมตตาบ้างไหมนี่
ขอแค่เงินซื้อข้าวถุงหุงอย่างดี
หวังท่านมีเจียดให้บ้างเป็นทานบุญ
วันหนึ่งมีคนพบศพชายชรา
กับซากหมาที่นอนกอดก่ายหนุน
เหมือนกับซุกให้ไอร้อนรออรุณ
ให้ไออุ่นต่างผ้าห่มคืนหนาวเย็น