-ร้อยแปดพันเก้า- 8 ธ.ค. 2549 07:41 น. - ID 95976 
1486
8
0
8 ธันวาคม 2549 08:05 น. - comment id 634351
โอ้อนาถชีวิตแมลงเม่า เพราะมัวเมาวัตถุลุอำนาจ จึงต้องพลอยรับกรรมอุบาทว์ จึงต้องพินาศราษฏร์ร้อนรน ...................... ..............มันรู้สึกแบบว่าสะใจลึกๆอ่ะ หุหุ ที่จริงอยากแต่งโคลงตอบบ้างอ่ะจ้า แต่แต่งมะเป็นอ่ะจ้า ไว้ไปหัดก่อนนะ โอกาสหน้าจ้า
8 ธันวาคม 2549 09:44 น. - comment id 634373
มาร่วมทัศนาด้วยคนครับ
แก้วประเสริฐ.
8 ธันวาคม 2549 11:09 น. - comment id 634390
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนป่าวค่ะพี่
8 ธันวาคม 2549 11:14 น. - comment id 634392
อยากเขียนแบบนี้ได้บ้างจังค่ะ แต่ความพยายามหน่ะสิ ... มันไม่สามัคคีเลยสักนิด เฮ่อ ..... ถึงจะเขียนไม่เป็นและไม่สันทัด แต่อ่านแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า เพราะมากค่ะ เอมชอบ
8 ธันวาคม 2549 12:46 น. - comment id 634416
อัตตาหิ อัตโนนาโถ ตนพึ่งตนชีวิตแกร่งด้วยแรงใจอยากมีที่พึ่งทางใจสักคนอ่ะนะ
8 ธันวาคม 2549 15:46 น. - comment id 634521
รูปนี้สวยเหมือนปลายดอกไม้ไฟเชียวค่ะ โคลงก็ลึกซึ้งมากด้วย
8 ธันวาคม 2549 16:52 น. - comment id 634542
ถ้าพึ่งจนพังก็คงไม่ต้องพึ่งแล้ว เห็นด้วยครับพึ่งตนเองดีที่สุด ยังไงก็น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า อยู่ด้วยกันต้องพึ่งพาอาศัยกันบ้างละครับ
8 ธันวาคม 2549 20:15 น. - comment id 634598
แวะมาอ่านค่ะ
9 ธันวาคม 2549 00:11 น. - comment id 634635
แวะมาเยี่ยมค่ะ
14 ธันวาคม 2549 15:23 น. - comment id 636132
ขอบคุณเพื่อนทุกท่านที่แวะมาเยี่ยมเยียน โคลงชิ้นนี้ หลุดผังเยอะครับ แก้ไขแล้วครับ จำผังโคลงผิด กลับมาแก้ทีหลังก็หลายวันผ่านไป ขออภัยทุกท่านด้วยครับ จะเขียนอยู่เรื่อยๆ ให้คุ้นๆ กว่านี้ อาจจะพออ่านได้บ้างหวังว่าเพื่อน ๆ คงสบายดี ขอให้มีความสุขทุกท่านครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
