ทองกวาว
เด็กเมืองยศ
ทองกวาวผลิดอกบอกเปลี่ยนผัน
สู่ฤดูคิมหันต์วันปลายหนาว
อากาศลมแล้งก็แรงราว
จะแผดเผาเถ้าถ่านรานเป็นจุณ
ตอซังข้าวตายซากซีดซบพื้น
เสียงสะอื้นคร่ำครวญชวนคิดครุ่น
ท้องทุ่งนายังคละคลุ้งด้วยฝุ่น
พระพิรุณขาดสายไม่สั่งลา
แผ่นดินร้อนรองรับราวเล่าเรื่อง
ระบายเหลืองตระการม่านพฤกษา
ระบัดใบคล้ายตอกย้ำคนบ้านนา
ถึงเวลาวัยเยาว์เคยเนานอน
กันดารแดนถิ่นเดิมยังเหมือนเก่า
คนแก่เฒ่าเฝ้ารอมิย่อหย่อน
ตะวันแดงแลงลงยังรอนรอน
ทองกวาวฟ้อนก้านใบไกวตามลม
แสงตะวันสุดท้ายที่ปลายหนาว
นั่งทบทวนเรื่องราวที่ขื่นขม
พื้นดินแยกแตกระแหงแล้งระงม
สิ้นนิยมหมายมุ่งสู่เมือง
หลงระเริงร่านไปกับแสงสี
ใบไม้ที่เมืองกรุงคงไม่เหลือง
ตะวันแดงที่โน่นคงเรื่อเรือง
ครบครันเครื่องทั้งสุราและนารี
ที่ท้องทุ่งยังคลุ้งไปด้วยฝุ่น
ลมหัวกุดยังหมุนไร้แสงสี
จงกลับมาพลิกฟื้นปฐพี
ให้ขจีสดสวยด้วยเรี่ยวแรง