หน้าส่วนตัว
ย่างเหมันต์ผันฤดู
ข้าวในอู่ชูรวงไหว
หมู่พฤกษาพาปลิดใบ
บุปผาไซร้ไหวช่องาม
มองสายหมอกหลอกสายตา
คล้ายน้ำฟ้ามาในยาม
ตะวันส่องแสงติดตาม
เป็นสายงามตามภูคา
ปลายสายฝนต้นลมหนาว
บอกเรื่องราวคราวผ่านมา
ลูกหลานมองผองปู่ย่า
ลูกชาวนาหาทำกิน
จากท้องทุ่งมุ่งสู่เมือง
สร้างฝันเฟื่องเรื่องหนี้สิน
หลงแสงสีหนีลืมถิ่น
ซ้ำยังหมิ่นกลิ่นชาวนา
หาคิดไม่ใครกำเนิด
ทำให้เกิดเลิศรักษา
กอปเป็นตนคนขึ้นมา
เพียงเพราะว่าค่าคมเคียว
ลูกหลานเจ้าชาวพลัดถิ่น
ขอได้ยินผินหน้าเหลียว
มองผ่านมือถือเคียวเกี่ยว
ใต้คมเคียวเกี่ยวชีวา
เก็จฐวา 6 พ.ย. 2549 22:42 น. - ID 94820 
871
1
0
7 พฤศจิกายน 2549 10:14 น. - comment id 624022
คนเราเวลาได้ดี มักจะลืมกำพืชตัวเองนะค่ะ เหมือนวัวลืมตีน สงสัยจะชินกับความสุขสบายจนเคยตัว
7 พฤศจิกายน 2549 18:58 น. - comment id 624433
ชาวนาคือรากแก้วในประเทศ...ที่แข็งแกร่งกว่า กิ่ง ก้าน ใบวันใดขาดเขาแล้วเราจะรู้สึก
ปล. แต่งกลอนได้เห็นภาพมากเลยอ่ะ ขอชมจากใจ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
