* ดั่งว่าวสิเน่หา. *

แก้วประเสริฐ

         * ดั่งว่าวสิเน่หา *
     สิ่งที่ชอบบอบช้ำระกำสรวง
ส่งเป็นบ่วงห้วงรักยากจักสนอง
สะดุดลงตรงที่ไม่มีครรลอง
มิสอดคล้องลอยคว้างอยู่กลางนภา
     อุปเท่ห์เสน่หาเข้ามาขีดเส้น
นัยซ่อนเร้นเด่นชาติของศาสนา
สิ่งสัมพันธ์นั้นต้องให้หมองอุรา
ขีดชะตาแยกพันธุ์จนขั้นมลาย
     ดุจจุฬาคว้าเป้าแล้วเฝ้าผัน
เดือนเด่นนั้นประชันดาวสกาวใส
ระยิบระยับซับซ้อนดุจซ่อนใจ
ปักเป้าไขว่หันคว้าแล้วมาจร
     ส่งสิ่งรักหักสิ้นยากจินต์คล้อง
ห่วงที่ปองสายสัมพันธ์ต้องคันศร
ยามโน้มน้าวเฝ้าแยกจนแตกรอน
ให้สะท้อนอ่อนไหวพลิกคลายลง
     เปรียบประหนึ่งดึงว่าวเมื่อเข้าผวน
ระริกล้วนชวนส่ายเมื่อใคร่ประสงค์
ลอยละลิ่วปลิวฟ้ายากคว้าตรง
สิ้นสุดลงตรงเผลอละเมอครวญ
     อนาถหนอต่อชะตาเพียงหาฝัน
จำเนียรกาลผันไปสุดให้หวน
นึกถึงเราคราวนี้ยากมีชวน
จนปั่นป่วนจวนสุ่มเพียงรุมปอง
     นึกถึงหน้าครายิ้มเคยพริ้มพักตร์
โอ้นงลักษณ์ชายตาเพื่อมาสนอง
อิริยาบถโอษฐ์แย้มสองแก้มมอง
แดงขาวผ่องต้องเนื้ออยากเกื้อกูน
     ดารุนาถปรารถนาวาจาเฝื่อน
แฝงสิ่งเยือนเตือนเอื้อเพื่อเกื้อหนุน
งามพริ้งพรายในวลีสุดที่การุน
ยิ่งไออุ่นแฝงไว้ส่งให้ประเทือง
     บัดนี้เจ้ามายิ้มคอยพริ้มพักตร์
เสแสร้งนักชักวุ่นเซซุนเยื้อง
ยิ่งเคยมองหมายตาใยมาเคือง
มิหนุนเนื่องเปลื้องไว้สู่ใจเนาว์
     ดุจดังว่าวเคล้าสวาทยามพาดฟ้า
ลมหวนมาหลีกลี้จะหนีเขา
พลิกผันผวนจวนตกหัวอกเรา
รักคอยเจ้ามองหาใยมาครวญ.
     *** แก้วประเสริฐ. ***