นกละเมอ
นาวา วังสถาพร
ราตรีคลี่คลายลงรายล้อม
เหมือนหมึกย้อมทิวาและฟ้าใส
โบกโบยบินจากหล้าถึงฟ้าไกล
ยังรอกลับไม่หลับใหลลงได้เลย
รอคืนรังดังเก่าก่อนคงร่อนล้า
เส้นขอบฟ้าลับแล้วแก้วตาเอ๋ย
รัตติกาลเยี่ยมกรายก็หมายเชย
ลมรำเพยได้ร่วมเรียงเคียงคู่นอน
กิ่งก้านเก่าเจ้าเคยเกาะแกว่งรออยู่
เพื่อเช้าตรู่ค่อยแหวกใบไปหาหนอน
หยาดน้ำค้างพร่างใบใจอาวรณ์
เจ้าไปลับไม่กลับคอนข้านอนหนาว
หรือเจ้าละสังขารวิญญาณสลาย
จึงได้หายลับไปไร้สืบสาว
แม้ตะวันที่ลับตัวแค่ชั่วคราว
ครั้นรุ่งเช้ายังกลับมาให้ฟ้าชม
เมื่อไร้เจ้าข้าเหงาใจไร้ไออุ่น
ขาดคู่บุญคู่ทุกข์คู่สุขสม
ขาดคู่นกสะทกสะท้อนนอนระทม
จึงจ่อมจมเพ้อพกนกละเมอ ฯ