..๏ คนคนหนึ่งกว่าจะผ่านวันวานได้ ต้องร่ำไห้เสียน้ำตากี่คราหนอ หากความรักหล่อเลี้ยงไม่เพียงพอ คงอยู่อย่างรันทดท้อทรมาน แลสาวน้อยหน้าใสไร้เดียงสา เธอฟันฝ่าทุกข์ผจญให้สงสาร สิบแปดฝนสิบแปดหนาวที่ร้าวราน สุขเบิกบานคลับคล้ายมองไม่เจอ มากรอยแผลชอกช้ำเธอจำเป็น ต้องซ่อนเร้นเก็บไว้ไม่กล้าเสนอ หวังหยดหนึ่งน้ำใจใครปรนเปรอ ชุบชีพเธอสดใสฟื้นใจคืน แต่รอบข้างเธอนี้ไม่มีใคร ที่เป็นไปคล้ายชะตาพาหยิบยื่น เธอยังคงชอกช้ำทนกล้ำกลืน เกินขัดขืนสุดดิ้นรนบนโลกจริง คนคนหนึ่งกว่าจะผ่านวันวานได้ บ้างยากไร้เอน็จอนาถขาดทุกสิ่ง บ้างเหลือล้นคนรักที่พักพิง บ้างถูกทิ้งให้เผชิญเดินลำพัง โอ้..สาวน้อยหน้าใสไร้เดียงสา ร้าวอุราทุกข์ทนแต่หนหลัง จะก้าวย่างอย่างไรหากไร้พลัง ยามพลาดพลั้งผู้ใดหมายประคอง อยากบอกเธอคนนั้นฉันก็เป็น ความยากเข็ญ,ความเศร้าดุจเจ้าของ ปราศคนที่สนใจใคร่เกี่ยวดอง เราต่างพ้องชีวิตรากผิดพันธุ์ ๚ะ๛
อัลมิตรา 20 ต.ค. 2549 08:21 น. - ID 94142 
1385
7
0
20 ตุลาคม 2549 08:35 น. - comment id 617146
นั่นสิคะ บนโลกใบนี้มีอะไรที่เสมอภาคกันบ้าง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ
20 ตุลาคม 2549 09:40 น. - comment id 617179
เมื่อเราผ่านเรื่องเลวร้ายมากเท่าใด ก็เหมือนกับสร้างภูมิคุ้มกันให้ใจเรามากเท่านั้น เมื่อเราผ่านวันคืนที่โหดร้ายมาได้ เราจะพบว่าเราเข็มแข็งมากกว่าเดิม..
20 ตุลาคม 2549 11:50 น. - comment id 617200
กลอนความหมายดีจังครับ เป็นเรื่องธรรมดา ชีวิตคนต้องมีทั้งสุขและทุกข์ ความสุขก็จะช่วยให้เราชุมชื่นและมีแรงที่จะอยู่ต่อไปในโลก ส่วนความทุกข์ก็จะช่วยให้เราแข็งแกร่ง และกล้าที่จะเผชิญกับปัญหาต่างๆนะครับ....
20 ตุลาคม 2549 10:51 น. - comment id 617208
จริงๆนะคนเรากว่าจะผ่านชีวิตหนุ่มสาวมาได้ ต้องผ่านร้อนหนาวเสียน้ำตาสักกี่หน แต่ทว่าก็ยังยาก ลืมอดีตที่ฝังจำไปเกือบหมดสิ้น
แก้วประเสริฐ.
20 ตุลาคม 2549 11:22 น. - comment id 617230
พี่อิมแต่งกลอนไพเราะจังครับ
20 ตุลาคม 2549 13:09 น. - comment id 617282
ชีวิตแต่ละคนเผชิญปัญหาที่แตกต่างกันค่ะ และการแก้ไขของแต่ละคนก็แตกต่างกันด้วย เราก็เลยไม่รู้ว่าสิ่งใดที่จะเสมอภาคกันได้ แล้วความเสมภาคก็ไม่มีมาตรวัดที่เป็นมาตรฐาน ชีวิตเราจึงต้องดิ้นรนต่อไปค่ะ หวังว่าคุณคงสบายดีนะค่ะ
20 ตุลาคม 2549 13:10 น. - comment id 617284
จะผ่านร้อนผ่านหนาวที่คราวครั้ง เคยหลายครั้งที่โหยหาความอบอุ่น ด้วยวัยสาวที่เริ่มแรกอรุณ เพราะมีฝันนำหนุนจึงก้าวมา แต่ระยะทางสร้างขนามหนาม แต่พยายามแก้ได้หลายปัญหา ล้มแล้วลุกยืนสู้โชคชะตา หวังเพียงว่าถึงฝันอันแท้จริง
20 ตุลาคม 2549 13:30 น. - comment id 617300
มาสู้ชีวิตด้วยคนคับ ก็เคยเป็นเหมือนกัน เฮ้อ... แล้วเราจะผ่านมันไป
20 ตุลาคม 2549 15:32 น. - comment id 617344
อันชีวิต..เกิดมา..ทุกชีวิต ถูกลิขิต..ขีดไว้..ในโลกหล้า ต้องผ่านร้อน..ผ่านหนาว..ร้าววิญญา ทรมา..สุขทุกข์เศร้า..เคล้ากันไป ต้องฝ่าฟัน..สู้ทน..ยามหม่นหมอง ชีวิตต้อง..ผจญท้า..หาจุดหมาย อย่ามัวรอ..ง้อชะตา..ทุกคราไป ยามหวั่นไหว..ต้องอดกลั้น..อย่าหวั่นเกรง เป็นเรื่องยาก..แท้จริง..ทุกสิ่งสรรพ จึงต้องพร้อม..ยอมรับ..อย่างรีบเร่ง ชีวิตเรา..เราควบคุม..ดูแลเอง ใครข่มเหง..พร้อมต่อสู้..กู้ศรัทธา แม้นโลกนี้..ไม่มีใคร..ไหนเคียงข้าง ถึงอ้างว้าง..เดียวดาย..ไร้เดียงสา จงลุกขึ้น..อย่างมุ่งมั่น..พร้อมทายท้า ก้าวเถิดนะ..ฟันฝ่าไป..ให้โลกลือ..
20 ตุลาคม 2549 16:15 น. - comment id 617370
ผ่านรอยช้ำเลือดโชกความโศกเศร้า มากับใจดวงเหงาสิ้นสดใส จากวันวานถึงวันนี้ไม่มีใคร แม้พรุ่งนี้ต่อไปก็เช่นกัน เพราะต่างทุกข์ต่างท้อรอช่วยเหลือ หาคนเอื้อโอบใจให้สุขสันต์ ยิ่งเฝ้ารอยิ่งโศกขึ้นทุกวัน เพราะใจนั้นหวังไว้ไม่สมปอง ทำอย่างไรให้ใจนี้เข้มแข็ง คงต้องแปลงเปลี่ยนใจนะเจ้าของ ไม่หวังใครให้มาช่วยประคอง แต่เราต้องเพิ่มแรงแห่งใจเรา สิบแปดฝนทนหนาวอย่างร้าวราน สิบเก้าผ่านอาจไม่พบความเหงา ถึงยี่สิบสามสิบทุกข์บรรเทา เลิกทวงสิทธิ์คิดเศร้าเพราะเข้าใจ สวัสดีค่ะน้องอัลมิตรา มาทักทายคนดี.. ขอให้มีความสุขนะคะ
20 ตุลาคม 2549 17:15 น. - comment id 617449
นับถือคุณอัลมิตรามานานครับ และติดตามคุณตลอด
21 ตุลาคม 2549 11:41 น. - comment id 617674
อ่านบทกวี..อัลมิตรา..ทำให้คิดถึงตัว เป็นๆ
21 ตุลาคม 2549 17:09 น. - comment id 617828
คุณแม่มดใจร้าย .. เป็นคำถามที่ยากจะหาคำตอบที่สิ้นสุดค่ะ บ้างก็ว่า ทุกอย่างเสมอภาค ทั้งความจริงแล้ว ไม่ใช่เช่นนั้นเลย คุณคุณหญิงหญ้า .. เมื่อย้อนกลับมองจะเห็นว่า ในที่สุดก็ผ่านพ้นมาจนได้ คุณแก้วประเสริฐ .. อืมมมม ทำไมต้องเป็นเช่นนั้นนะ คุณห้วงคำนึง .. ยังอีกห่างนะ คำนั้นน่ะ คุณต.ดาวเหนือ .. ถ้าทุกคนคิดอย่างนั้นก็ดีสิคะ หลายคนที่ถอดใจยอมวางมือไม่ต่อสู้อีกต่อไป ซึ่งอัลมิตราไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย คุณลิลลี่ขาว .. ค่ะ มาตรวัดของแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน สมการที่ทุกคนกำหนดไว้ในใจก็แตกต่างกัน จึงร้อนหนาวไม่ทัดเทียมกันค่ะ คุณกระต่ายใต้เงาจันทร์ .. ล้มแล้วลุก,ลุกกลับล้มจึงตรมนัก เราจมปลักกับความเศร้าดุจเงาหลอน หลากปัญหาร้อยพันรุมบั่นทอน กล้าจึงกร่อนไม่คิดสู้อดสูใจ คุณกวีปกรณ์ .. เราต้องผ่านไปได้สิน่า เรื่องจ้อย ๆ คุณกุหลาบขาว .. แกล้งยืนหยัดแท้หวาดหวั่นดุจสั่นสู้ เพียงชั่วครู่แรงทั้งหมดคงหดหาย แม้นเล่าลือสรรพสดับเรากลับอาย แผ่วตอนปลายเราผู้นี้ที่เป็นจริง พี่ดอกแก้ว .. ประหนึ่งถูกซ่อมใจให้กล้าแกร่ง เรากำแหงอีกคราเก่งกว่าก่อน สิบแปดฝนสิบแปดหนาวที่ร้าวรอน สิบเก้าร้อน-หนาวแค่ไหนก็ไม่กลัว คุณนักจินตนาการ .. เข้าใจว่าชื่อของคุณ ตก ไปหนึ่งตัวอักษร ขอบคุณมากค่ะ ที่มาเยือน คุณแม่มด .. เพื่อนของแม่ bm ก็ชื่อแม่มด อัลมิตราเรียกว่า ป้ามด อัลมิตราคิดถึงป้ามดนะคะ ป้ามดอาจจะจำอัลมิตราได้ในอีกนามแฝงหนึ่ง ป้ามดอยู่ อ.สะเมิง เชียงใหม่ .. หลายวันที่ผ่านมา อัลมิตราก็ย่องไปที่เวปของป้ามด หยอดกลอนไปชุดหนึ่ง ฝากหัวใจไว้สะเมิง .. อ่านเรื่องเล่าสะเมิง ทั้งที่เคยไปสะเมิงมาแล้วสองครั้ง อัลมิตราก็ยังอยากไปอีก ไม่แน่นะคะ .. อาจจะแคะกระปุกไปจับจองพื้นที่แถวนั้น อยู่เป็นเพื่อนบ้านกับป้ามดก็เป็นได้
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
