จดหมาย...จากคนเศร้า (3)

ไวยากรณ์

ที่ตอบเพราะกลัวห่วง            บ้านลาล่วงรักชู้สาว
                                              ตำบลเดือนไร้ดาว
                                              อำเภอคราวอยู่คนเดียว
                                              จังหวัดแก่โดดเดี่ยว
                                               รหัสเกี่ยวใครไม่ไหว
                          วันนี้ยอมทำใจ
เรื่องไร้ใครมานำพา
เรียนผู้หญิงไร้เงา
อ้างเรื่องเล่าครานั้นหนา
สิ่งส่งเพื่อย้ำว่า   ใช่ไร้ค่าเพราะเขาเมิน
                    ด้วยรู้เธอยังห่วง  หลังจากช่วงเขาห่างเหิน  กลัวฉันต้องเผชิญ เกรงฉันเดินพร้อมน้ำตา  แต่อยากบอกให้รู้  ใช่อุดอู้อย่างเธอว่า   กับสิ่งที่ผ่านมา  นั้นล้ำค่าความทรงจำ เพราะเขาเป็นแรงใจ  ฉุดฉันไว้ไม่ถลำ เป็นหนึ่งคอยชี้นำ  ผ่านเรื่องช้ำมามากมาย  ถึงแม้ในวันนี้   จะไม่มีเขาข้างกาย  ติดต่อกันไม่ได้ คล้ายว่าตายจากกันไป  แต่ฉันใช่เศร้าซึม หรือเงียบขรึมนั้นก้อไม่  แค่ไม่อยากมีใคร  เพราะอยู่ได้แม้คนเดียว       
                      สุดท้ายความหวังเธอ บอกนะเอออย่านะเชียว เพียรหาใครข้องเกี่ยว  อย่าแลเหลียวอย่าใส่ใจ
                                                                 คิดถึงอยู่เสมอ
                                                                 อยากเจอะเจอฉันบ้างไหม
                                                                 ไวยากรณ์คนเฉไฉ
                                                                  อาจจะไปในวันงาน
ทุกห้องของหัวใจ
ปิดตายไว้ไร้คนผ่าน
เบอร์โทรเลิกใช้งาน
โทรสารมาละกัน