เศษสตางค์ระหว่างโถฉี่
กรวิกสีม่วง
สองตารอคอยอย่างหงอยเหงา คืนหม่นฟ้าเศร้าใครเข้าถึง
ยืนอยู่หน้าห้องน้ำพร่ำรำพึง สักวันหนึ่ง-กูจะไม่ทำ
ชายหนึ่งยืนนิ่งหน้าโถฉี่ แววตาล้นปรี่เปื้อนรอยขำ
เลิกงานร้องเล่นเต้นรำ เช้าค่ำหมดไปไม่กังวล
มือหนึ่งกำลังจะจับ อีกมือคว้าหมับ-สับสน
ใจหนึ่งอึดอัดพิกล ใจหนึ่งหวังผลเพียงเศษสตางค์
เฮ้ย ไอ้น้อง ไม่ต้องบีบหรอก กูเยี่ยวไม่ออก เดี๋ยวเมาค้าง
พี่ครับ ผมอยากช่วยบ้าง (ข้ออ้างของพี่ไม่ดีพอ)
(พี่ครับ รีบเยี่ยวเถอะพี่ ใจผมร้อนจี๋แล้วหนอ
. .
อยากเยี่ยวก็เยี่ยวซะให้พอ กูจะรอจนกว่ามึงจะควัก)
สองชายยืนชิด หน้าโถฉี่ โถนี้เป็นเหมือนแหล่งหลัก
โถนี้ยังเป็นที่พำนัก เป็นที่คอยพิทักษ์รักษาท้อง
พ่อจ๋านมกล่องของหนูหมด ลูกจ๋าลูกต้องอดเพื่อให้น้อง
แม่โว้ย ซื้อบุหรี่ให้ซักซอง (สักวันกูจะต้องไม่ต้องทำ)
.................................................................
สายตารอคอยอย่างหงอยเหงา ...............................................
.............................................. ...............................................