** กำพุชนารี **

แก้วประเสริฐ

                 กำพุชนารี
       โอ้...บุบผามาลีศรีกำพุช
สวยบริสุทธิ์ดุจดาราพราวพร่างฟ้า
งามโดดเด่นเหลือล้ำงามลักขณา
ทั้งกิริยาอ่อนช้อยดั่งพลอยจันทร์
       ยามเดินเหินเพลินตาสง่าพริ้ง
อ้อยระวิงแสงสุริยาฟ้าเสกสรร
เบิ่งสีทองส่องประกายฉายพลัน
สำเนียงนั้นแว่วมานามนารี
       วิหารคดจรดไว้ในภาพปั้น
ดั่งเทวัญอัปสรตอนแย้มศรี
ดุจหน้านางสดใสใจยินดี
ปลื้มฤดีเคียงข้างระหว่างเธอ
       ช่างห่วงใยในเราเมื่อเฝ้าเที่ยว
พาลดเลี้ยวเกี่ยวก้อยคอยห่วงเสมอ
ปากชี้แจงแถลงไขสิ่งได้เจอ
จนละเมอเผลอว่าข้าหนุ่มฉกรรจ์
       แม่ดอกเอ๋ยดอกสร้อยพลอยระยิบ
อยากกระซิบฝากรักประจักษ์สวรรค์
เกรงฟ้าดินตราหน้าว่าคนธรรพ์
มิฉนั้นนำสู่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์
       ซึ้งหอมกายระรินโชยกลิ่นเจ้า
หอมโรมเร้าเฝ้ามองต้องโศกซึ้ง
อกร้อนรุ่มกลุ้มใจยามได้ตรึง
อยากเคล้าคลึงน้องนางกลางกำพุช
       มาบัดนี้ต้องพรากจากเจ้าแล้ว
ให้โหยแผ่วแว่วสำเนียงเสียงใสสุด
กระซิบห่วงล่วงไปอย่าได้เร็วรุด
แล้วก็ฉุดประคองเราคอยเฝ้าไป.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***