ฉันเก็บดอกหญ้ามาสาน เรียงร้อยเป็นตำนานแห่งความรัก เพราะฉันได้ค้นพบและรู้จัก ว่ารักนั้นคือ ความธรรมดา ฉันเก็บดนตรีของสายธาร ที่ขับขานทำนองความเหว่ว้า เพราะยามใดที่ใจเจ็บช้ำมา ฉันมักระบายน้ำตาให้น้ำในลำธาร ฉันเก็บทิวเขายิ่งใหญ่ ที่ทอดตัวยาวไกลเสียดฟ้าตระหง่าน เพราะยามใดใจอ่อนล้าแสนซมซาน ขุนเขาจะเป็นดั่งปณิธานให้ฉันนั้นมั่นคง เก็บอีกหลายสิ่งหลายอย่าง เก็บการเดินทางที่ฉันเดินพลัดหลง เก็บเอาไว้ในกล่องไร้รูปทรง และจะเก็บหัวใจที่ซื่อตรงไว้ให้คนที่พร้อมจะจริงใจ
เสี้ยว 19 ม.ค. 2545 07:40 น. - ID 9098 
1255
4
0
19 มกราคม 2545 14:03 น. - comment id 31148
คุณเป็นนักสะสม ตัวยงจริง ๆ เก็บทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ผ่านมา เป็นบางสิ่งบาง อย่าง ที่จะใช้ให้เป็นประโยชน์ ในวันต่อๆไป
20 มกราคม 2545 00:19 น. - comment id 31224
บรรทัดสุดท้ายชอบมากเลยจ้า น้องเสี้ยว กลอนเพราะดี....
20 มกราคม 2545 00:57 น. - comment id 31229
ผมชอบมากเลยครับเสี้ยว..ชอบมากจริงๆ
20 มกราคม 2545 08:47 น. - comment id 31243
ธรรมชาติคงไม่สามารถที่จะรับรู้ความรู้สึกได้มากนัก ไม่เท่ากับคนที่ไว้วางใจหรอก แต่เราชอบกลอนนี้บ้างมากๆ แต่งมาอีกนะเราชอบช๋อบ.....
20 มกราคม 2545 13:37 น. - comment id 31282
จะเก็บไว้ให้คนที่จริงใจ ความหมายดีจังเลยครับเสี้ยว
12 มีนาคม 2545 12:45 น. - comment id 40017
เพราะมากเลยค่ะ...เปรียบเรื่องราว ของความรักกับธรรมชาติได้อย่างลงตัวมาก
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
