*** ดินแดนราบสูง ***

แก้วประเสริฐ

                ดินแดนราบสูง
       ..๏ใกล้แล้วหนอรอวันนั้นแจ่มจ้า
ที่จะพาร่างชรามาเริงร่า
กับนางฟ้าเทพบุตรสุดคุ้นเคย
       เจ็ดกรกฎามาถึงซึ่งตื่นเต้น
แม่เนื้อเย็นเด่นสกาวเจ้าข้าเอ๋ย
เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจแผ่ซ่านเปรย
ล้วนเฉลยถึงงานอันสร้างบุญ
       สองทุ่มตรงคงเลื่อนเคลื่อนจากที่
อนุสาวรีย์มีชัยให้เกื้อหนุน
พหลโยธินถิ่นนายกส่งค้ำจุน
พระพิรุณคงไม่ทำให้ช้ำใจ
       ถึงย่าโมหยุดพักสักการะท่าน
ย้อนถึงวันหญิงไทยใบหน้าใส
ปราบอนุวงศ์หลงเสน่ห์แม่ยาใจ
สิ้นวอดวายในทัพกลับวังเวียง
       ผ่านประตูอีสานพลันหลับใหล
รถตู้ใส่เกียร์สูงพุ่งสุดเสียง
เลาะเลี้ยวลดคดเคี้ยวตามแนวเอียง
เพื่อหลบเลี่ยงภัยพิบัติจัดปลอดภัย
       รุ่งอรุณพูนสวัสดิ์พิพัฒน์ผล
จรดลถึงศรีษะเกษเนตรมากหลาย
ยืนมองจ้องสนองบุญอยู่เรียงราย
เหล่าหญิงชายให้สดชื่นฟื้นฤดี
       ครูใหญ่เล็กบัวกันต์รีบสรรค์สร้าง
แนะแนวทางวางไว้ให้สุขศรี
เหล่านักบุญหนุนเกื้อเอื้อไมตรี
สุขเกษมศรีรอยยิ้มอันพริ้มพราย
       พอเสร็จสรรพกลับไปดินแดนเขมร
แม่เนื้อเย็นคงดำขำเหลือหลาย
ช่องสะงำนำสิ่งของเรียงราย
เพื่อจะขายคนเที่ยวเหนี่ยวใจจำ
       แล้ววกกลับมาทางวัดล้านขวด
ดูสิ่งอวดด้วยขวดอวดสิ่งล้ำ
ประตูโบสถ์วิหารนั้นเพียรทำ
พร้อมด้วยคำลำนำที่นำมา
       เหนื่อยกายคลายเมื่อยสู่พนมดงรัก
เพื่อเข้าพักอนุรักษ์พันธุ์สัตว์จัดหา
เล่นน้ำตกเปล่าเปลือยไม่นำพา
คอยเวลาระบำตองต้องแสงจันทร์
       พอรุ่งสางกลางเขาเฝ้าเจื่อยแจ้ว
ขอลาแล้วนวลจันทร์อันเสกสรร
สู่เขาพระวิหารอันจาบัลย์
คนไทยนั้นเสียไปในการรบ
       ตะวันคล้อยบ่ายได้เวลามาสองสี
แม่น้ำที่มูลครามมาบรรจบ
เหมือนไทยแยกแตกเป็นลาวมาพบ
เนาเลือนลบเชื้อชาติขาดเป็นไท
       พอพลบค่ำนำมาศาลาริมโขง
เฝ้าเกาะโยงโขงเจียมเหลี่ยมสดใส
สู่ร้องรำทำเพลงกาพย์กลอนวิไล
คอยเพื่อไปช่องเม็กเฉกอารมณ์
       อรุณรุ่งพุ่งสู่ชาวเพื่อนลาวน้อง
เสนาะซ้องร้องขายให้แซดสม
แต่ระวังพลั้งเผลอจะไม่ภิรมย์
จะเศร้าตรมขมขื่นของพังภินท์
       ได้เวลาพาไปเมืองอุบลราช
มิอาจคลาดแห่เทียนเปลี่ยนถวิล
สุดตระการผ่านฟ้ามาเมืองอินทร์
วับแววยินแซ่ซ้องก้องกังวาน
       ครั้นใกล้ค่ำนำไปให้ซื้อของ
เพื่อฝากน้องพี่แม่พ่อพอสนาน
นอนในรถหมดกังวลอันโอฬาร
พอตื่นพลันอนุสาวรีย์ที่มีชัยเอย.๚ะ๛
          *** แก้วประเสริฐ. ***
        วันที่ ๔ กรกฎาคม ๒๕๔๙
                   ๑๑.๕๐ น.