๏ ลมแผ่วแผ่วพลิ้วไหวใบไม้ร่วง หมู่ดาวดวงเร้นตนอยู่หนไหน ปราศโสมส่องล่องเลื่อนเป็นเพื่อนใจ เคยอำไพประกายแจ่มกลับแรมลา ห้วงราตรีที่เหงาเข้าซ้อนทับ ด้วยเดือนดับลับตนเกินค้นหา ฤๅอาลัยกลายแล้วในแววตา ที่ผ่านมาเพียงหยอกเอินให้เพลินชม มองใบไม้ปลิดปลงหล่นลงพื้น แอบสะอื้นทรวงในคล้ายขื่นขม ยิ่งดึกดื่นรื้นน้ำค้างที่พร่างพรม ทุกข์โศกตรมพลันโถมทับจับหัวใจ ลมแผ่วแผ่วพลิ้วไหวใบไม้ร่วง ทุกห้องห้วงร้าวรานเกินทานไหว ปราศคำปลอบมอบหวังร้างเยื่อใย โอบลูบไล้เพียงน้ำตาท่วมราตรี๚ะ๛
บินเดี่ยวหมื่นลี้ 16 มิ.ย. 2549 04:30 น. - ID 90253 
1545
10
0
16 มิถุนายน 2549 06:38 น. - comment id 583971
มัวมาเศร้าซม อยู่ที่นี่ ปล่อย ดวงเดือนดวงจันทร์อะไรนั่นไปให้เขารั้งตัวไปจุมพิตเสียแล้ว อิอิ โสน๊าน่า
16 มิถุนายน 2549 07:48 น. - comment id 583990
แวะมาส่งยิ้มให้คะ อิอิ
16 มิถุนายน 2549 07:50 น. - comment id 583992
ทำไมเหงาจังน้าบิน ใครทิ้งอ่ะ ไม่น้าเลย คนหน้าตาดีๆ ๆ ต้องมาเศร้าเนี่ย อิอิอิ
16 มิถุนายน 2549 08:34 น. - comment id 584000
เสียแรงเกิดเป็นวิหกชื่อนกเดี่ยว มัวแต่เกี้ยวกลางกระดานซะหวานจ๋อย ไม่รีบรุดดั่งครุฑาพานางลอย ไปช่วยกันแต่งกลอนเราจะนอนฟัง ...5555แซวเล่นน๊ะท่านนกเดี่ยว
16 มิถุนายน 2549 11:10 น. - comment id 584027
เศร้าไปปล่าวคะเนี่ย อะน่านะ...คืนนี้แค่หมอง ๆ คืนพรุ่งนี้เปิดไฟจ้า ๆ แล้วกันเนอะ
16 มิถุนายน 2549 12:01 น. - comment id 584045
จินตนาการบรรเจิดจริงนะท่านบินเดี่ยว ร่ายกลอนที่เศร้าลึกได้ดีมาก
16 มิถุนายน 2549 12:34 น. - comment id 584051
แก้ไขวรรคสุดท้ายหน่อยท่าน ไม่ดูให้ดี ความที่รีบร้อน มันเลยไม่สัมผัส แหมมันน่าอับายอิ อิเสียแรงเกิดเป็นวิหกชื่อนกเดี่ยว มัวแต่เกี้ยวกลางกระดานซะหวานจ๋อย ไม่รีบรุดดั่งครุฑาพานางลอย แล้วเกี่ยวก้อยกันแต่งกลอนเราจะนอนฟัง
16 มิถุนายน 2549 13:05 น. - comment id 584064
16 มิถุนายน 2549 14:28 น. - comment id 584097
๏ ลมแผ่วพริ้วหวิววาบไหวใบไม้หล่น โอ้อกตนช่างร้อนรุ่มไฟสุมไหม้ มองดาวเร้นด้วยหมอกพรางกลางพงไพร มิต่างใจดั่งโดนเร้นเช่นดาวดวง ... โอว!!! พี่บินฯของับ มันช่างรันทดใจอารายเช่นนั้นง่ะงับ เศร้าจังเยยง่ะครายหนอช่างทำกะพี่ชายเราได้ปานนี้ ...
16 มิถุนายน 2549 14:41 น. - comment id 584112
หวีดเสียงเงียบเยียบเย็นช่างเร้นลึก เหงารู้สึกดวงใจจะไหวหวั่น นกเดี่ยวบินผินฟ้าหมองตะวัน หนอใครกันทำนกช้ำ ... ระกำใจ. มาให้กำลังใจค่ะ : )
16 มิถุนายน 2549 14:47 น. - comment id 584115
เศร้าจริง เศร้าจัง...อ่านแล้วอยากตกต้นไม้ อิอิ
16 มิถุนายน 2549 15:23 น. - comment id 584126
ไงเพื่อน....แก้วนีดาไม่ได้มาเสียตั้งนาน เพื่อนบินเดี่ยวก็ยังคงเศร้าไม่หายอีกเหรอเนี้ย ครั้งนี้มาเสีย...คืนหมองเลย..เพื่อนเรา แบบนี้พราะจันทร์ก็เศร้าตายนะสิบินเดี่ยว..อิอิอิ
16 มิถุนายน 2549 15:37 น. - comment id 584132
คืนหมอง (คืนไปให้หมด) แต่..กลางวันเราไม่หมอง.. เตรียมบ้านกลางดอยไว้ให้แล้วนะพี่ชาย อิอิ
16 มิถุนายน 2549 18:27 น. - comment id 584161
@...คุณฤกษ์...เอ...ไปตอนไหน..ยังนอนหนุนแขนอยู่นี่...ว่าจะปลุกไม่ปลุกดีกว่า..อิอิ.. @...คุณแสงไร้เงา...ยิ้มหวานจังครับ @...น้องอัสสุ...เหงาแบบง่วงๆครับเพราะเมื่อคืนทำงานดึกครับ..หน้าตาไม่ดีหรอกครับ..หล่อระยะร้อยเมตรครับ @...คุณกระบี่เพลย์บอย..เกี้ยวกลางกระดานกันท่าชาวบ้านเขาไปงั้นแหละครับ..ไว้เขียนกลอนคู่ให้อ่านนะ..แต่ไม่รู้ว่าจะว่างอีกเมื่อไหร่ @...คุณชมพูภูคา...เศร้าๆเหงาๆเป็นพักพักครับผม..(จริงๆแล้วแอบอ้อนนะ) @...คุณเกรียงไกร...ขอบคุณมากครับผม ยังเศร้าไม่ถึงแก่นเพราะดึงอารมณ์ตรงนั้นออกมาไม่ได้ครับ @...สหายมนต์กวี...ขอบคุณมากครับที่แวะมาครับผม @...น้องมอมแมม...ไม่มีใครทำหรอก...แกล้งแหย่เล่นไปงั้นๆแหละ @...คุณรุ่ง...ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจครับ @...ป้ากุ้ง...นั่นแน่รู้นะว่าคิดไรอยู่..ขอบคุณมากครับที่แวะมาครับ @...คุณแก้วนีดา...แกล้งเหงาครับ..ปกติยิ้มตลอดศกครับ @...น้องชาย...ขอบคุณมากครับเด๋วจองตั๋วเครื่องบินก่อนกะไปฉุดถึงที่...งานนี้ลุยโลด
17 มิถุนายน 2549 12:14 น. - comment id 584310
ชอบกลอนชุดนี้มากนะ พริ้ว ... พลิ้ว
17 มิถุนายน 2549 13:21 น. - comment id 584328
...อ่านกลอนนี้ของพี่บินเดี่ยวแล้วทำให้นึกถึงกลอนกลอนนึงค่ะ เค้าว่า ..... สงบเงียบเยือกเย็นทุกหยอมหญ้า พระพรายพลิ้วผ่านพาพฤกษาไหว น้ำค้างพรมลมหนาวร้าวฤทัย ปวดทรวงนัยเหลือระงับดับไม่ลง ............................................
19 มิถุนายน 2549 09:54 น. - comment id 584676
@...อัลฯ...ขอบคุณมากครับ...ดูแลตัวเองนะครับ...อย่ามัวทานแต่ขนมหละ.. @...น้องสาวดำฯ...ขอบคุณมากครับ..หายไปนานนะ คิดว่าคงสบายดีนะครับ...
19 มิถุนายน 2549 11:57 น. - comment id 584704
ลมกรรโชกโบกมาพร้อมพายุ ถ่านไฟเก่าหายระอุเลิกคุไหม้ ราตรีกาลยืดยาวก้าวผ่านไป รอยแผลใจที่บาดเจ็บเกินเจ็บจำ จึงได้แต่คำนึงถึงวันหน้า ก้าวที่กล้า...เกินขลาดพลาดถลำ ใจที่เจ็บ..กลัวพลาดอาจเจ็บซ้ำ ฝากเพียงคำ...ลานิรันดร์....ฝันลางเลือน ///////////////////// ยังจารจดฝังใจในการกระทำ จึงตอกย้ำคำว่า \"ลา\" นิรันดร์
19 มิถุนายน 2549 12:24 น. - comment id 584712
@...เจ๊มารแมงมุม...โหมาซะตัดพ้อเลยนะครับ...ขอบคุณมากครับที่มาทักทายกันครับผม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
