พงไพรไร้มายา

แก้วประเสริฐ

                พงไพรไร้มายา
     น้ำตกพลิ้วปลิวละอองผ่องนงนุช
แสนพิสุทธิ์ดุจฟากฟ้านภาสวรรค์
ธารน้ำไหลอ้อยอิ่งอิงตระการ
แหวกหมอกม่านมารยาล้าอารมณ์
     หมู่นกไพรบินไปในเวหาส
งามพิลาสอิสรภาพปราศขื่นขม
เหล่าผีเสื้อหมู่ภมรว่อนเริงรมย์
ทุกข์ตรอมตรมบ่มไว้ไร้สิ้นเชิง
     ดอกพุดตานบานแย้มแซมสีแสง
ขาวออกแดงแย้งตะวันอันว่างเวิ้ง
เที่ยวเสาะหาจันทราพาแดงเพลิง
ที่หลงระเริงกับหมู่ดาวพราวงามตา
     ระรื่นสุขคลุกเคล้าช่างเฝ้าฉงน
สิ่งปะปนวนเวียนเพียรสร้างหา
พฤกษาไพรในสัตว์ชอบกลนา
วิสุทธิ์พาอเนกชาติปราศสิ่งลวง
     ลิงค่างชะนีเรียกร้องก้องหาผัว
มิผิดตัวทั่วไปคล้ายแสนหวง
ผิดมนุษย์ฉุดมายาหาทั้งปวง
เฝ้าทักท้วงชุลมุนฉุนวุ่นวาย
     ดูเถาวัลย์พันเกี่ยวเหนี่ยวหาต้น
แล้ววกวนด้นไปหาไม้หลาย
เพื่อเกาะเกี่ยวฝากตนคนหลายใจ
พอสุดท้ายไร้ที่พึ่งจึงซบเซา
     ธรรมชาติป่าไพรทั้งในน้ำ
แสนชื่นฉ่ำล้ำจริงละสิ่งเศร้า
สมานสมัครรักผูกใส่ไว้ทำเนา
ทุกค่ำเช้าเฝ้าถนอมย้อมสิ่งเพลิน
     สายน้ำไหลไล้หินผาพาร้องก้อง
ใบไม้คล้องต้องสายลมชมนกเหิร
บุปผาชาติอวลกลิ่นถิ่นร้องเชิญ
แว่วสรรเสริญเจริญตาฟ้าเบิกบาน
     หากหญิงชายนี้หนารู้หน้าที่
ดั่งวนาลีผูกพันฉันท์ประสาน
มิฝักใฝ่ในตัณหามาประจาน
แยกชนชั้นลงไว้ในห้วงกมล
     รักพอเพียงเยี่ยงนกกาวนาสวรรค์
เฝ้าเสกสรรจำเนียรเพียรฝึกฝน
อบรมจิตคิดให้แตกแยกจากตน
ไม่สับสนหวังค้นหากว่าสิ่งมี.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***