รั ก ฉ บั บ พ อ เ พี ย ง

ลายดินสอ

เ ธ อ  จ ะ ห อ บ รั ก ไ ป ใ ห้ ใ ค ร
แต่ที่ฉันหอบไว้คือน้ำตา..อันแสบสัน
เธอจะรัก..คนของใจหรือรับไว้แค่ความผูกพัน
ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน..แค่คนข้างกัน..แค่นั้นพอ
เธอ จ ะ จู ง มื อ ใ ค ร ไ ม่ สำ คั ญ
แต่ที่ฉันจับมันคือความหวังอันทดท้อ
เธอจะยิ้มให้ใคร..หรือบอกใครให้เฝ้ารอ
ฉันจะไม่ตัดพ้อ..ต่อว่า อะไรเลย
เ ธ อ จ ะ มี ใ ค ร อี ก ซั ก กี่ ค น
ก็ไม่เห็นจะต้องเจ็บอีกหน..แค่ทนทำเฉย
เธอจะมีอีกซํกกี่คนที่เข้ามาคุ้นเคย
ก็ไม่เห็นจะต้องเปรียบเปรย..อ้างเอ่ยให้ใครเข้าใจ
เ ธ อ จ ะ ไ ม่ รั ก ฉั น
ก็ไม่ว่ากัน..ฉันต้องรับไหว
เธอจะเห็นฉันเป็นเพื่อนหรือแค่คนรู้จักผ่านมาผ่านไป
รับรุ้บ้างได้ไหมในสิ่งที่หัวใจ..ฉันต้องการ
รั ก ฉั น บ้ า ง
เอาแบบไม่ทิ้งขว้าง..วางใจลงตรงที่พอสื่อสาร
จูงมือกัน..คงไม่ถึงกับต้องตลอดเส้นทาง
แค่ส่งรอยยิ้มบางๆ..ให้หายโรคอ้างว้าง..เท่านั้นก็พอ
ไม่ ต้ อ ง ม า ต ร ง เ ว ล า นั ด ..
แม้เธอจะติดขัด..ฉันก็ไม่ผูกมัด..ร้องขอ
รักของฉัน..มันเริ่มต้นจากการเฝ้ารอ
เพราะฉะนั้น..คำว่าเพียงพอของฉัน..มันพอดี
รั ก ฉั น ไ ด้ มั้ ย อี ก ซั ก ค น
จะไม่รอถามเหตุผล..ตอบตกลงได้มั้ยตอนนี้
มองฉันบ้าง ไม่ต้องเท่าฟ้ากว้างทั้งโลกมี
แค่ผืนดินที่เธอย่ำเหยียบอยู่ตอนนี้...
เอาแค่พอมีพอดี..อยู่ในที่ที่ฉันเห็นเธอ