ณ ตอนนี้

เด็กอยากศิลป์

เดาได้เลยว่าผลสอบเป็นยังไง
ในเมื่อไม่รู้เรื่องอะไรอยู่อย่างนี้
อ่านก็แล้วท่องก็แล้วทำไงดี
ยังไม่เข้าใจจนบัดนี้จริงๆ
ไอ้ตัวเรามันยิ่งท้อได้ง่ายง่าย
ชอบโวยวายทำไม่ได้ฉันไม่สน
กูไม่ทำกูไมเอากูไม่ทน
ในเมื่อกูเป็นคนไม่สนใจ
ทำยังไงมันก็ไม่ดีขึ้นมา
เรียนภาษาแต่ใจอยู่ที่ไหน
ใจนั้นอยู่ที่ศิลปกรรมนั่นไง
มันคือความฝันใฝ่อยู่ในตัว
ฉันอยากเรียนอะไรที่เป็นฉัน
อยากทำมันให้ได้ให้สุขสม
แต่ตอนนี้ต้องลำบากนั่งทุกข์ตรม
เพราะโง่งมกับภาษาน่าเจ็บใจ
จะถามว่าเกลียดไหมก็ไม่ใช่
จะถามว่าชอบไหมก็ไม่เชิง
แต่รู้ไหมว่ามันเรียนเข้าไปลึกเกิน
ขณะที่สมองเริ่มตื้นเขินความจำ
มันเริ่มหมดอารมณ์ที่จะเรียน
เบื่อที่จะขีดเขียนอะไรแบบนั้น
เบื่อเกือบทุกอย่าที่เกี่ยวกับมัน
มันเริ่มบิดเบือนความฝันของฉันไป
หรือว่ามันเป็นชะตาลิขิต
ที่ชีวิตต้องเป็นไปมิใช่ฝัน
มันขวางกั้นความรู้สึกขึ้นทุกวัน
แสงสวางปลายทางนั้นพลันลางเลือน
ฉันยังมีโอกาสสักครั้งไหม
ที่จะได้ทำอะไรตามใจฉัน
เฝ้าถามตัวเองอยู่ได้ทุกวี่วัน
เมื่อไหร่กันจะได้ทำในสิ่งที่ฉันเป็น