๏ ห่วงนาง

กวีปกรณ์

๐ ยินเสียงน้องนงคราญนานเนิ่นแล้ว
ลอยลมแผ่วแว่วมาให้ใจหาย
พี่ยิ่งครวญใคร่ครุ่นจนวุ่นวาย
ไม่เคยต้องห่างไปหลายวัน
๐ ด้วยจำเป็นหลายเรื่องอย่าเคืองพี่
ช่วยเห็นใจคนดีแม่ดวงขวัญ
เมื่อสิ้นงานสัญญาหวนคืนพลัน
แต่เจ้านั้นดวงแดอย่าแปรไป
๐ พี่วอนจันทร์กล่อมเจ้ายามเข้านอน
ด้วยห่วงหาอาทรใคร่ย้อนใกล้
แต่ช่างเหลือเกินการทำตามใจ
จึงเพียงได้ไหว้วานขานดวงจันทร์
๐ ยามเพลาลมฟ้าถึงคราเปลี่ยน
เหมันต์เวียนเจียนบ้าเวลาหัน-
มองข้างกายไม่มีแม่ชีวัน
ใจหนาวสั่นพรั่นพรึงถึงดวงมาน
๐ คำนึงถึงเจ้าเหลือเจือความห่วง
คงหนาวทรวงพวงแก้มแช่มเป็นกร้าน
เอาเสื้อพี่ที่ให้ในวันวาน
ห่มเนื้อน้องป้องต้านทานลมแรง
๐ จงลงกลอนก่อนนอนให้ท้วนทั่ว
อย่าพลั้งตัวเผลอไผลในบางแห่ง
ป้องกันชายกลายกล้ำกำยำแรง
เข้ามาแฝงเร้นร้ายทำลายน้อง
๐ ริ้นไรยุงมุ้งม่านเอากางกั้น
พ่นยาใส่ไล่พลันกันทั่วห้อง
รวมทั้งเรือนหลังนี้ที่เราครอง
ด้วยกลัวผิวใยยองหม่นหมองไป
๐ ด้วยสิ้นห่วงดวงแดแม่เนื้อทอง
เหลือยามห่างนางน้องอย่าร้องไห้
ยามพี่ยินเสียงเจ้าแสนเศร้าใจ
เชื่อคำพี่ที่กล่าวไว้ในสัญญา
๐ แม่เนื้อเย็นเห็นแก่ใจพี่บ้าง
จำต้องร้างนางไกลใจห่วงหา
ยามพี่กินไร้คนดีป้อนพี่ยา
ทั้งข้าวปลาล้วนสิ้นกลิ่นมือนาง
๐ เพลากลืนช่างลำเค็ญจำเป็นฝืน
จำใจกลืนเพื่อยั้งแลรั้งร่าง
ไม่ให้กายวายจนพ้นสรรพางค์
เพียงคอยวันย้อนทางย่างสู่เรือน
๐ ยิ่งก้าวย่างห่างไกลเรือนเราสอง
น้ำตาพี่น้ำตาน้องไหลนองเปื้อน
ยิ่งนานวันผันผ่านนานแรมเดือน
ยิ่งเร่งวันให้เคลื่อนเลื่อนเร็วไว
๐ ยามหนาวลมห่มผ้ากว่ากายอุ่น
ไม่เหมือนยามพี่หนุนเนื้อนางได้
ทั้งอุ่นร่างพลางอุ่นทั่วถึงใจ
แต่ยามนี้พี่ไร้ใครข้างเคียง
๐ น้องรู้ไหมใจกายพี่นี้ร้อนรุ่ม
เหงื่อไคลชุ่มคล้ายต้องแสงแรงยามเที่ยง
ยามนอนเหมือนไฟสุมรุมข้างเตียง
ไร้ทางเบี่ยงเลี่ยงได้เท่าใกล้นาง
๐ ยามมองจันทร์พลันหวนถึงนวลน้อง
จันทร์ไม่ผ่องความคำนึงจึงไม่สร่าง-
หน้าดวงใจไร้รอยคล้ำสีดำจาง
มาปนเปื้อนเกลื่อนปรางแก้มนางนวล
๐ ใครเคยเปรยเอ่ยไว้ให้ยินบ้าง
สามวันไกลใจนางพลางแบ่งส่วน
ยิ่งทางไกลใจหญิงยิ่งเรรวน
ยิ่งหลายคำย้ำล้วนป่วนดวงใจ
๐ เมื่อพี่ให้ใจน้องไปครองแล้ว
ย่อมเชื่อใจน้องแก้วใช่ใครไม่
เชื่อในสายสัมพันธ์อันโยงใย
ดังเงื่อนป่านสานใจไว้ใกล้กัน
๐ พี่ห่างไกลใจน้องต้องไม่กลัว
ห่างเพียงตัวหัวใจยังคงมั่น
วอนสายลมโบยคำพี่รำพัน
ให้นางนั้นกลั้นไห้ใจตรอมตรม
๐ เมื่อเจ้ายินคำพี่ที่โชยไป
ยามลมปลิวพลิ้วไหวดั่งใจสม
คลายเสียงนวลครวญไห้ในอารมณ์
วอนสายลมพรมใจน้องให้ผ่อนคลาย 
๐ สิ้นงานแล้วแก้วตาถึงคราหวน
ของพี่ซื้อเพื่อนวลจำนวนหลาย
พี่รู้เจ้าหวังเพียงพี่เคียงกาย
แต่เสียดายไกลบ้านมานานที
๐ ทั้งเงินงามตามเจ้าเคยเซ้าไว้
ครั้นก็หามาให้ด้วยใจพี่
เงินหลายอย่างสร้อยบ้างต่างหูมี
หวังคนดีสวมใส่ใจพี่ยา
๐ แก้วแหวนงามเจ้าเคยบ่นเปรยถึง
เป็นน้ำหนึ่งพี่สรรไปวันกว่า
ตรงไหนมีของดีเร้นพี่เฟ้นมา
หวังแก้วตาคงชื่นรื่นอารมณ์
๐ ส่วนเครื่องทองน้องพี่ก็มีให้
หวังสิ่งใดได้สิ่งนั้นพลันใจสม
เห็นโครงสวยด้วยพันเป็นฟั่นปม
ทั้งยังพรมด้วยมาลีสีสวยงาม
๐ ได้แพรไหมให้น้องมาสองผืน
ใส่กลางวันห่มกลางคืนครั้งเคยถาม
ทั้งยังจำคำเจ้าเฝ้าทำตาม
ต้องผ้างามงามตาราคาเยา
๐ ได้ของไปให้นางตามจำนวน
ถึงเพลาพี่หวนหานวลเจ้า
ครั้นแล้วใจใคร่คล้อยลอยเบาเบา
ด้วยยินดีที่สองเราใกล้เคล้าคลอ
๐ เมื่อหนทางห่างไกลใกล้ขึ้นมา
ด้วยบาทาเร่งก้าวยาวไม่ย่อ
ไม่เป็นเช่นครั้งห่างย่างแค่พอ-
ด้วยใจหนอรั้งเท้าไม่ก้าวไว
๐ แม้นใกล้ค่ำยิ่งย่ำย่างไม่ค้างแรม
ได้ครึ่งทางพลางยิ้มแย้มแซมหน้าได้
เพียงเพื่อหวนคืนนางที่ร้างไกล
ที่จำกลั้นน้ำตาไว้ไปเป็นเดือน
๐ ถึงเคหาฟ้าสางใกล้นางแล้ว
คอยเหลียวมองน้องแก้วแลเอ่ยเอื้อน
เจ้ามาลาพี่ยาหวนคืนเรือน
วอนเจ้าเคลื่อนกลอนบ้านให้ผ่านไป
๐ เสียงนางเลื่อนเคลื่อนกลอนให้ใจร้อนเร้า
คล้ายน้องเอาไฟเผาความเหงาให้
พอบานเผยเอ่ยชื่อหาพี่ยาใจ
น้ำตาพี่นี้ไหลด้วยยินดี
๐ ยื่นของให้นางยิ้มพิมพ์ไฉไล
เอาวางไว้นั่งใกล้ไออุ่นพี่
ความห่างไกลไร้สิ้น...สิ้นเสียที
พลางหอมปรางคนดีที่รอคอย
๐ กลิ่นแก้มเจ้าใครเขา ฤๅ แทนได้
มีหรือใครมาแทนได้แม้ปลายก้อย
แลผิวพรรณผ่องใสไร้ร่องรอย
จันทร์ยังด้อยกว่าเจ้าแม่เยาว์มาลย์
๐ ขอผ่อนเหนื่อยเมื่อยล้าค่อยว่าต่อ-
พี่วอนขอนางน้องร้องเพลงหวาน-
กล่อมพี่นอนจนฝันเหมือนวันวาน
พลางนงคราญนอนใกล้อย่าไกลเลย
๐ ยามนอนเคียงเรียงรายข้างกายพี่
เจ้ามาลียินไหมเสียงใจเอ๋ย
เจ้าห่างพี่เพียงวาแม่ทรามเชย
เสียงใจนั้นพลันนิ่งเลยลงทันใด
๐ ช่วยเพิ่มแรงแห่งใจให้เต้นอยู่
ห่างเพียงครู่พี่ยาทานไม่ไหว
ครั้งนี้หวนคืนเจ้าเหย้าเรือนใจ
เพื่อต่อไปไม่ห่างอย่างวันวาน
๐ ต่อแต่นี้ขอมีเพียงเราสอง
ที่ร่วมครองเรือนใจจนใครขาน
ตั้งแต่ร้างสร้างเป็นเช่นตำนาน
ด้วยหัวใจใกล้ปานสานสัมพันธ์