มีคนทักฉันว่าแววตาเศร้า เส้นผมเผ้ารุงรังยังไม่ตัด กายผอมโซหมองคล้ำดำชะมัด เห็นแล้วขัดสายตาเวลามอง ฉันไม่สนใครทักเลยสักนิด ยังครุ่นคิดกับรักมักเศร้าหมอง บางครั้งคิดขึ้นมาน้ำตานอง ภาพเธอฟ้องรักร้าวคราวจากลา เช้าแล้วหรือที่เรามัวเฝ้าคิด ใครถูกผิดวันนั้นทวนปัญหา ผลสุดท้ายน้ำนองเต็มสองตา เมินข้าวปลาไม่กินไม่ยินดี เธอได้จากฉันไปหลายเดือนแล้ว ทิ้งรอยแนวเจ็บจนทุกข์ล้นปรี่ คือคำขาดของเธอเผลอปรานี เราเป็นพี่น้องกันสัญญานะ