หลับข้างข้างอย่างทุกทุกวัน

อินทรีน้อย

พิรุณร่วงหล่นแล้วหรือพิรุณ
ลบล้างผงฝุ่นลอยฟ่องเปื้อนฟ้า
ลบรอยปริร้าวแผ่นพื้นผืนนา
รดหมู่พฤกษาฉ่ำชื้นชีวัน
ข้านั่งหลบฝนบนแคร่เก่าเก่า
มีแมวขี้เซาซุกตัวหนาวสั่น
ก่อนหลับข้างข้างอย่างทุกทุกวัน
อยู่เป็นเพื่อนกันยามสายฝนพรำ
ภายใต้ชายคากระท่อมน้อยน้อย
คล้ายเงียบเหงาหงอยท่ามสายฝนฉ่ำ
ขีดขีดเขียนเขียนเรียงร้อยลำนำ
เพ้อพร่ำถ้อยคำจากห้วงหัวใจ
"ร้างไร้เหลือเกินทางเดินข้างหน้า
จุดหมายแห่งข้าคือแห่งหนไหน
เพียงเท้าก้าวเดินตามทางเรื่อยไป
ผ่านหน้าผู้ใดเพียงยิ้มทักทาย
บางคนยิ้มตอบแต่บางคนบึ้ง
ข้าเองก็อึ้งไม่ทราบความหมาย
คนที่ยิ้มตอบขอบคุณมากมาย
คนบึ้งคงหน่ายใบหน้าข้านี้
'ข้าเพียงผ่านมาแล้วจะผ่านไป
รบกวนผู้ใดได้โปรดแนะชี้
จะได้ปรับปรุงแก้ไขทันที
โอกาสดีดีกว่าจะพบกัน'
ทุกคนต่างเดินไปตามวิถี
น้อยคนนักที่ไปสู่สิ่งฝัน
บางคนพ่ายแพ้ล้มล้างกลางครัน
แต่บางคนนั้นกลับสมใจปอง
ขวากขวางท่ามทางมากมายให้เห็น
ฝ่าความลำเค็ญด้วยใจผยอง
ปลอบโยนหัวใจไม่ให้ร่ำร้อง
ปรับเปลี่ยนมุมมองไม่มัวฟูมฟาย
ทุกสิ่งทุกอย่างดั่งเป็นเช่นครู
เปิดใจเรียนรู้ไม่แหนงไม่หน่าย
แม้บางครั้งฝืนกล้ำกลืนแทบตาย
บอกใจง่ายง่ายทุกคนก็เป็น
จึงมุ่งต่อไปแม้ไร้แววถึง
ชีพหนึ่งใจหนึ่งจะฝ่าทุกข์เข็ญ
ค่ำคืนแม้มืดยังมีจันทร์เพ็ญ
มีลมเย็นเย็นร่มไม้ริมทาง
เถิดนะหัวใจของใครหากท้อ
ได้โปรดสู้ต่ออย่าลาอย่าร้าง
จับเอาความท้อปูเป็นเส้นทาง
แล้วเหยียบแล้วย่างก้าวข้ามมันไป"
เขียนได้เท่านี้สายฝนก็ซา
แมวน้อยลืมตาแล้วกลับหลับใหล
ลูบมันเบาเบาแล้วเดินออกไป
หลังฝนฟ้าใสสดสวยนะฟ้า