อนิจจาพารักสลักลึก ยามใดดึก ยิ่งคิดถึง คนึงหา เราสองต้องถูกกีดกันพรรณา โอ้เธอจ๋า ฉันร้องไห้ในใจนาน เขากีดกัน เรามากันนานแล้ว เขารู้แวว ว่าฉันชอบเธอหวาน แววตาเธอ มองแล้วฉันเบิกบาน เธอช่วยสานต่ให้ฉันไปกับเธอ นึกว่าช่วยชีวิต ลูกนกน้อย ที่รักเธอ ไม่นอ้ยกว่า การไปเผลอ เขาว่าฉัน ร่าน จะไป หาตัวเธอ ฉันไม่อยาก เป็นขี้ปาก ของใครใคร ใยรักรเช่าเศร้าเลหือเกิน ทางที่เดินกำลังสวยเขาไม่สนใจ แม้นรายได้อยากค้าขา ได้กำร มาเลี่ยงปากท้อง ให้ได้ญุ่ คู่กับเธอ แม้เพียงสั้นๆ จะไหม
28 มกราคม 2549 16:49 น. - comment id 556302
อ่านแล้วเศร้าเหลือเกินค่ะ ทรายกะทะเล คงจะทุกข์ไม่น้อยสินะคะ
29 มกราคม 2549 09:57 น. - comment id 556407
สิ่งใดใดโลกนี้มีดำขาว จะแพรวพราวแล้วมืดจืดชืดเหลือ สร้างหัวใจในรักยามจุนเจือ พอสิ้นเยื้อก็ร้างดูห่างไกล อนิจจาความรักก็เท่านี้ เมื่อเปรมปรีดิ์มีทุกข์คลุกสดใส โปรดทำใจสร้างกลางวางวิไล สิ่งทั้งหลายคลี่คลายสลายเอง เราเป็นหญิงทุกสิ่งต้องอิงไว้ ทำจิตใจให้กระฉับแลฉับเฉง เป็นกุลสตรีดีไว้แล้วบรรเลง อย่ามัวเกรงสิ่งร้ายทำลายเรา โปรดพินิจพิจารณาหาสิ่งเหตุ อาณาเขตรังรักอย่ามักเศร้า ลูกของเราเขาก็รักฝากทำเนา ก็ด้วยเขารักเรามากนั่นเอง. ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมแก้ไขได้ หากเราอย่าทิฐิพิจารณาหาเหตุผล ลิ้นกับฟันย่อมกระทบกัน แต่ก็อยู่ร่วมฉันท์อันเดียวกันจ้า ผมเองผ่านชีวิตมามากแต่ก็อาศัยปัญญาแก้ไขได้ลุล่วงเสมอ คิดถึงเสมอ. แก้วประเสริฐ.