มัลลิกานารี

แก้วประเสริฐ

                มัลลิกานารี
       พระพายโชยพัดพลิ้วระลิ่วหวน
เมื่อทบทวนชวนคิดติดตรึงฉัน
มัลลิกาเอ๋ยเคยเห็นเด่นทุกวัน
ล้วนแปรผันนั้นเปลี่ยนด้วยเสี้ยนใจ
       ยามอ้อยอิ่งลิงโลดน่าโชติช่วง
คู่ที่ควงหนุ่มฟ้อหล่อผ่องใส
ยามร่ายรำบนเวทีนี้ไฉไล
วางท่าไว้แพรวพราวราวนางฟ้า
       กรับฉิ่งฉับประโคมโหมระนาด
เสียงกลองขลุ่ยซอปี่พาทย์ร่ำหา
เสนาะขับลำนำยามเยื้องมา
ฟ้อนงามตาด้วยท่ามัจฉาแปลง
       บัดนี้เล่าเฝ้าชะแง้มิแน่จิต
อดีตติดความหลังดังถูกแฝง
มัลลิกาซูบผอมย่อมอ่อนแรง
ยากจะแข่งกับเขาเคยเฝ้าชม
       เขาเปลี่ยนร่างนางไว้จึงได้เศร้า
คงปวดร้าวท่าแสดงแห่งขื่นขม
เป็นนางรองหมองไหม้ใจระทม
เฝ้าอกตรมหม่นหมางครั้งรุ่งโรจน์
       นี่แหละหนอชีวิตเราก็เท่านี้
ยากจะหาดีแท้แม้สิ่งโปรด
ยามมีสุขคลุกเคล้าเฝ้าแต่โลด
สิ้นช่วงโชติโกรธชะตาหาโทษตัว
       เปรียบมัลลิกานารีแม่ศรีสมร
นางอรชรฟ้อนรำงดงามไปทั่ว
เขาก็ชมเสริมสร้างไม่หมางมัว
พอเปลืองตัวมั่วโลกีย์ศักดิ์ศรีคลาย
      อนาถแท้เจ้าเอยจากเคยเห็น
เป็นดาวเด่นแลลับนับเลือนหาย
ก่อนจบฉากจากลามาผ่อนกาย
แต่หัวใจยังคำนึงถึงมัลลิกา.
         *  แก้วประเสริฐ. *