....ชื่นโมกโศกตรม....

คนทะเล

 รินรินกลิ่นผกาเต็มนาสิก
ใจระริกสวยนี้มาลีหลาย
ทั้งจำปาจำปีมีมากมาย
หอมเหลือร้ายนมแมวแก้วพะยอม
ถามเจ้าของสวนสวรรค์พันธุ์ไม้สวย
โปรดตอบด้วยเหตุใดไร้โมกหอม
เขารับลูกจะปลูกไว้ให้ดมดอม
หนึ่งปีพร้อมให้คืนมาชื่นทรวง
ป่านนี้หนอช่อโมกน้อยบานคอยแล้ว
กลิ่นคงแผ่วทั่วโลกเจ้าโมกหลวง
คงมีดอกออกสะพรั่งบังโมกพวง
เวลาล่วงหนึ่งปีรีบรี่ไป
กวาดสายตารอบรั้วทั่วสวนสวย
หอมระรวยโมกต้นอยู่หนไหน
มองมิเห็นโมกแดงแสลงใจ
ต้องร่ำไห้สัญญาค่าไม่มี
ได้แต่พ้อคนรอโมกผู้โชคร้าย
สุดอับอายหวังชื่นไม้ในสวนศรี
ไร้วี่แววแผ่วกลิ่นโมกราชินี
โอ้คนดีใยหลอกหยอกน้องยา
หรือว่าดินไม่เหมาะจึงเพาะยาก
โมกจึงจากสวนศรีที่ฝันหา
โมกอะไรไม่มีแม้โมกลา
ต้องหลบหน้าคนฝันหวานต้องซานซม
หอมเอยหอมดอกใดไม่สร่างโศก
หลงมนต์โมกพาใจให้ชื่นขม
เจ็บเกินฝืนชื่นผกาชีวาตรม
หลงคารมเจ้าของสวนแทบม้วนมรณ์
โมกซ้อนเอยอยู่ไหนใจจดจ้อง
แต่เจ้าของดูแลแต่รักซ้อน
หวังชื่นดอกโมกน้อยค่อยหลับนอน
กลับต้องร้อนอุราน้ำตาริน
โมกแคระจ๋าข้าแลชะแง้หา
เห็นเฟื่องฟ้าน้ำพุกุหลาบหิน
อยากเอาหน้าซ่อนไว้ฝังในดิน
เมื่อไร้กลิ่นโมกที่ปองที่ต้องการ
มีโมกมันโมกแดงดอกขาว
บานพร่างพราวแค่ตรงนั้นในฝันหวาน
โลกความจริงสุดช้ำหลงคำมาร
เคยโปรยหว่านล้อเล่นมิเป็นจริง
รินรินกลิ่นใดไม่เป็นสุข
มีแต่ทุกข์น้ำตาตกในอกหญิง
ขาดกลิ่นหอมให้ใจได้พักพิง
คนเคยนิ่งอกเดาะเพราะโมกงาม