.... กลอนเก็บตก 2....

ฉางน้อย

คืนแรมดึกไร้ดาวพราวกระจ่าง
ดวงหนึ่งลางเลือนลับพยับหน้า
ทิ้งคนหมองไม่สิ้นรินน้ำตา
อยากรุ้ว่า ถวิลสิ้นคราใด
          .................
ดึกคืนไหนใจงามความว่างเปล่า
ในอกเราเป็นเจ้าเรือนเหมือนคืนก่อน
ไม่ต้องถามความนัยใครตัดรอน
อกสะท้อนอ่อนไหวทำไมกัน
          ...............
ไม่คิดว่าอะไรให้สลาย
ขอให้ชายตาพักหนักคิดอ่าน
สุขกับสิ่งที่ปองตามต้องการ
ทรมานสิ่งไม่เห็นไม่เป็นจริง
          ..............
อะไรคือสิ่งร้ายทำลายหญิง
เท็จหรือจริงกระจ่างกลางใจพี่
ความรุ้สึกแค่คิด...มิตรไมตรี
มาวันนี้ว่าพัง ..ช่างสรรคำ
          ...............
โลกมิได้อ่อนไหวแต่ซ่อนแข็ง
คนพึงจำสำแดงทุกแห่งที่
อ่อนไหวไม่อ่อนแอเพียงแค่นี้
ทางยังมีเรียนรู้ไกลไยยอมแพ้
          ..............
สตรีคือพิสุทธ์ดุจเข็มทิศ
นำชีวิตวิกฤตพ้นเสมอ
สมาธิกล้าปัญญาเกิดล้ำเลิศเลอ
ตัวตนเธออยู่ที่ไหน...ขอใคร่ครวญ
          ...............
อยุ่ที่ในใจเธอเสมอจิต
ไม่เคยคิดมุ่งร้ายทำลายขวัญ
บางคนเกิดมาเพื่อใจให้แบ่งปัน
ความผูกพันธ์ฉันท์มิตร...คิดถึงมิวาย
          ...............
อยู่ตรงที่มีใจใสสะอาด
ธรรมชาติมิบาดใจใครเป็นแผล
มิต้องหวาดกลัวภัยใครรังแก
ชนะแพ้ได้แค่นี้...ธุลีดิน
            .................
โลกในนี้คือชีวิตอิสระ
มีพรากละธรรมดาอย่าปั่นป่วน
ผิดที่ใจคนไม่จริง..หากนิ่งทวน
ไมตรีควรปลูกฝังยังมากดี
          ...............
มีหัวใจให้กันพันธะจิต
ไม่อาจว่า ถูก...ผิด...คิดเฉลย
ความรู้สึกผูกพันฉันคุ้นเคย
ถ้อยคำเผยสัจจามาฝากใจ
          ...............
..... เดินไปเรื่อยๆเปื่อยๆ ตามริมถนน เจอกลอนเก่าๆก็เก็บไว้ ก็กลัวหายน่ะซี้ เก็บใส่กรุไว้ รอคืนเจ้าของ ฮี่ ฮี่  ^_^ .......
..... แหมๆๆ ก็ พี่ทั่นเล่น เขียนไปทั่วเลย เอาวัน เวลา  และ สถานที่มาลงให้เป็นที่แน่นอนไม่ได้นี่นา  ขออภัยท่านผู้อ่านด้วยคร๊าบบบบ .......