เมื่อร่างกายอ่อนแอแพ้ฝุ่นผง น้ำมูกคงหยดเยิ้มเหมือนเดิมหนา ยังคงจามฮัดเช่ยเหมือนเคยมา ก็อ่อนล้าอ่อนแรงตะแคงนอน ร่างกายเป็นเช่นนี้ไม่ดีเลย มันทำเฉยทำนิ่งหัวพิงหมอน ใจสั่งด้วยสำเนียงเสียงเว้าวอน ไม่ทุกข์ร้อนหนอกายสบายจริง เย็นวันหนึ่งแปลกมากอยากเสียเหงื่อ มิอยากเชื่อสามโลโอ้เราวิ่ง เลยทำอยู่เดือนได้ไม่ประวิง อยากจะทิ้งคนเก่าที่เฉาตรม แล้ววันหนึ่งวิ่งสี่กิโลเมตร สุดทุเรศแสนเหนื่อยเมื่อยขื่นขม แต่พอได้นั่งพักหมักอารมณ์ เรี่ยวแรงผมพรั่งพร้อมยอมใจเอย