วันวานนั้นฉันไปไหนเธอไปส่ง เธอยังคงเอาใจจนติดนิสัย โทรติดตามถามตลอดด้วยห่วงใย เธอทำให้ใจของฉันนั้นเคยชิน มาวันนี้เธอเผลอตัวหรือมัวจิต เคยเคียงชิดปล่อยลงหลงลืมสิ้น ทิ้งให้ฉันเหว่ว้าเป็นอาจิณ ฉันอาจดิ้นรนหาใหม่ไว้แทนเธอ ไม่อยากให้เธอไว้ใจฉันมากนัก ถึงฉันรักแค่ไหนก็ไม่เผลอ มีใครเข้ามาใกล้ให้พบเจอ เธอต้องเก้อเพราะฉันพลันเปลี่ยนไป เธอทำดีฉันดีตอบมอบใจรัก และคงจักลืมกันยามหวั่นไหว บอกให้รู้ไว้ก่อนอย่านอนใจ เมื่อเธอไม่เห็นฉันสำคัญพอ
ไรไก่ 7 ธ.ค. 2548 20:26 น. - ID 84038 
954
6
0
7 ธันวาคม 2548 20:59 น. - comment id 544550
มายิ้มให้ค่ะ ถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีจัง เป็นกำลังใจให้นะคะ
7 ธันวาคม 2548 21:17 น. - comment id 544553
แน่จริงๆๆกลอนบทนี้ยอดเยี่ยมค่ะถูกใจ
7 ธันวาคม 2548 22:39 น. - comment id 544571
ก็ไม่ใช่ของตายหนิเนาะ
8 ธันวาคม 2548 04:09 น. - comment id 544599
แวะมาชื่นชมค่ะ แต่งได้ถูกใจมากๆๆค่ะ ชอบค่ะ............
8 ธันวาคม 2548 08:48 น. - comment id 544631
น่ารักจังนะคะ เข้าใจอ้อนจังเลย
8 ธันวาคม 2548 09:19 น. - comment id 544647
แวะมาอ่าน..ผ่านมาแอ่วหาเด้อ...
8 ธันวาคม 2548 09:49 น. - comment id 544664
8 ธันวาคม 2548 11:16 น. - comment id 544698
สวัสดีค่ะ พี่สาวไรไก่ เคยบอก...คนคนหนึ่งว่า... เราไร้หัวใจ แต่ไม่ไร้ความรู้สึก... อะไรที่ดีกว่า เราจะคว้ามา... เขาคนหนึ่ง...ไม่เคยเชื่อว่าเราทำได้...
8 ธันวาคม 2548 12:53 น. - comment id 544725
แลเห็นช่องจ้องเข้าประตูใจ เธอเปิดไว้รอรับปรับความเหงา ได้เข้าใกล้จึงเป็นทีของเรา เปลี่ยนจากเขาเสียบ้างก็ยังดี... หวั่นไหวรึยังล่ะ จะได้ลืมเขาเสียที อิอิ
8 ธันวาคม 2548 13:40 น. - comment id 544741
ดี จ้ามีนที่เข้ามาให้กำลังใจพี่นะจ๊ะ silky ขอบคุณมากนะค กำลังหัดเขียนนะจ๊ะ extreme life อึมม์ ช่ายแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะคุณแสงไร้เงา คุณเพียวพลิ้ว คุณนกบินเดียวที่แวะแอ่วหาเน้อ ขอบคุณพี่พุดและน้องส้ม ที่แวะมาอ่านและให้กำลังใจค่ะ
9 ธันวาคม 2548 01:10 น. - comment id 544899
ยกข้อมือเปล่าว่างช่างเก้อเขิน.........................วันว่างเปล่าผ่านมายังพะวง วันนี้เกินห้าครั้งยังยกพิศ.........................วันนี้ปลงหลายครั้งยังฉุกคิด เข้าร้านซ่อมเครื่องนั้นมันวิปริต.........................ปล่อยไปไม่หยุดคงวิปริต เคยชินมาเป็นนิตย์ติดเวลา.........................หายไปแล้วความใกล้ชิดร่วมเวลา นี่กี่โมงกี่ยามยังยกดู.........................เวลานี้เคยกลับบ้านด้วยกัน ทั้งที่รู้แต่ก็ลืมยังมองหา.........................เธอกับฉันรถเมล์สายเจ็ดห้า ข้อมือเปล่าเบาไร้นาฬิกา.........................เวลาที่เคยนั่งมองจ้องตา ใต้สำนึกนำพาให้มองแล.........................ยังติดอยู่ห้วงเวลาจมภวังค์ ถึงที่ร้านเฮียบอกเสียใจด้วย.........................วันนั้นเธอบอกว่าเสียใจ เครื่องคุณม้วยตายแล้วเกินจะแก้.........................ให้ปล่อยไปเวลาอย่าไปฝัง ซื้อเรือนใหม่เหมาะกว่าเป็นดีแท้.........................คิดไม่พ้องแผกกันจำต้องพัง เฮ้ย! ไม่แฟร์คู่มาแต่นานเนา.........................เป็นความหลังสาดมาน้ำตาพราว ยกข้อมือว่างเปล่าเป็นอาทิตย์.........................ใช้ชีวิตว่างเปล่าเป็นอาทิตย์ หงุดหงิดยังคุ้นชินเรื่องราวเก่า.........................หงุดหงิดยังคุ้นชินเรื่องราวเก่า เดือนผ่านล่วงมาชักซาเบา.........................เดือนผ่านล่วงมาชักซาเบา ซักวันหนึ่ง แล้วเรา ก็....จะลืม...........................ซักวันหนึ่ง แล้วเรา ก็....จะลืม..
9 ธันวาคม 2548 22:24 น. - comment id 545188
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
