ตะวันแดงแห่งสายัณห์

แก้วประเสริฐ

              ตะวันแดงแห่งสายัณห์
     กลางหุบเขาพนาไพรในลานหิน
อบอวลกลิ่นไม้ป่าคละเคล้าแฝง
ลมพัดโชยโปรยละอองน้ำผาแดง
รุ้งทอแสงย้อนกลับจับรังสิมันตุ์
     แดงระเรื่อเจืออ่อนสะท้อนน้ำ
หินผาง้ำล้ำสู่ธารหลากเฉิดฉันท์
เกลียวคลื่นม้วนล้วนวนระคนกัน
อเนกอนันต์ผ่านขุนเขาเร้าฤดี
     ทัศนียภาพล้ำยิ่งแฝงสิ่งสร้าง
เกะกะขวางหินทอดล้วนสอดสี
ม่วงอ่อนเขียวผสมแดงแฝงรุจี
แสงรัศมีทองวับขับเรืองรอง
     แสงรวีแดงอ่อนสะท้อนโกมุท
บริสุทธิ์ดุจเทพมาเสพย์สนอง
สอดแนวไม้ไล้หินผาเป็นสีทอง
งามละอองน้ำตกผาคราครื้นเครง
     ดนตรีไม้ไล้เสนาะไพเราะเสียง
ระคนเคียงกลิ่นบุปผาพาเขลง
น้ำตกร่วงจากผามาบรรเลง
สิ่งวังเวงเหือดหายสบายอารมณ์
     วิหคเหิรกลางนภาหาเคล้าคู่
อีกเหล่าหมู่จับไม้ได้เหมาะสม
ทวิบาทเยื้องย่างสร้างภิรมย์
เหล่าภมรดมพฤกษาหาเกสร
     หุบเขานี้เปรียบได้คล้ายสรวงสวรรค์
ดุจวิมานคนธรรพ์เฉิดฉันท์อัปสร
เข้าจับคู่บรรเลงเพลงรักอาวรณ์
ฝากสะท้อนสู่ลึกตรึกทรวงนัย
     ตะวันรอนอ่อนแดงแสงสีชาด
งามพิลาสยามเยือนเสมือนแก้วใส
ระยิบระยับขับสุขปราศทุกข์ใจ
จะมีได้ในสวรรค์ครั้นได้ฌาน.
           แก้วประเสริฐ.
(เขลง = ทอดอารมณ์อย่างสบาย)
      ๑ ธันวาคม พศ.๒๕๔๘
                ๑๐.๔๕ น.