หนุ่มนาคอยสาว

แก้วประเสริฐ

            หนุ่มนาคอยสาว
     ลมโชยพลิ้วมวลกลิ่นกระถินเคล้า
อบอวลข้าวเร้าหทัยชายริมทุ่ง
ยอดไหวระลอกบอกเวลาใฝ่ผดุง
แสงทองจรุงปรุงผ่านละลานตา
     ริมคันนาแฝงไว้ต้นใจโศก
กิ่งไหวโยกโปรยดอกที่ออกหนา
สีทองส่องเคล้าม่วงเฝ้าลวงตา
ดูแสนพร่ายามกระทบสบตาชาย
     เสี้ยวหนึ่งวกลงผ่านจากซ่านห้วง
คิดจะทวงสัญญากลับมาหาย
ท้องนาเอ๋ยมอบไว้ซิใยกลาย
สิ่งแฝงไว้หายลับไม่กลับคืน 
     นกยางว่อนร่อนลงเข้าเคียงคู่
ทั้งสองดูหยอกเย้าหนุ่มเหงาสะอื้น
เมื่อไหร่หนอรักฝากไว้ได้ยั่งยืน
ท้องนาตื่นแล้วหลับพลิกกลับทวน
     ลมหนาวเข้าฝนร้างเวิ้งว้างเร้า
แทรกซึมเอาหนุ่มเศร้าเฝ้ากำสรวล
นัยน์ตาลอยคอยหาแม่ลำดวน
เมื่อไหร่หวนคืนอยู่เข้าสู่เมลือง
     ตะวันรอนอ่อนแรงจะแฝงไม้
ริมทุ่งไซร้อาบไว้แสงสีเหลือง
พระธุดงค์ทรงกลดหมดจดประเทือง
ฉาบรุ่งเรืองเปลื้องกิเลศเศษหัวใจ
     หนุ่มรอสาวเคล้าหัวใจหวังได้สุข
พระเปลื้องทุกข์ปลดไว้เพื่อให้ใส
ด้วยหัวใจต่างกันนั้นมากมาย
โอ้เหตุไฉนแตกแยกดูแปลกจริง
     กลิ่นดินไอสาบควายกระจายฟุ้ง
ยังเคล้าผดุงซ่านไม้แฝงใจยิ่ง
ระคนอวลเศษกักฝากรักระวิง
หอมหวนยิ่งทุกสิ่งอิงท้องนา.
        *  แก้วประเสริฐ. *