* รักฤาธรรมร้าง *

แก้วประเสริฐ

                     * รักฤาธรรมร้าง * 
     ๏เรียงเรียงเพียงใคร่รู้       บทจร 
ธรรมที่พึ่งขาดตอน                 ห่อนร้าง 
รักยังสู่ร้าวรอน                       หลอนเร่ จริงนา 
หวังที่เคยจัดสร้าง                   ป่วนให้สูญสลาย ฯ 
  
     ๏รอนรอนรักสู่ไว้               ด้วยใจ
ปั่นป่วนสู่ภายใน                     ชอกช้ำ
รินรินส่งเหือดหาย                  แฝงสู่   หนองแฮ
กัดกร่อนจนหมองคล้ำ            ส่งให้ใจหมอง ฯ
     ๏ตัณหาพาสู่ไว้                  ใจหลง 
รูปที่คิดพะวง                          พร่ำเพ้อ 
จิตส่งจนงวยงง                       ครวญคร่ำ 
ยากแบ่งแฝงธรรมเก้อ            หลบลี้หนีหาย ฯ
     ๏รักธรรมยามใฝ่เอื้อ        อาทร 
หญิงหนึ่งพึงอาวรณ์               สู่ห้วง 
แทรกสมสู่ยากถอน                เกิดก่อ กรรมแฮ 
แนบส่งจิตดุจห้วง                   บ่วงฟ้ามาสนอง ฯ 
     ๏นึกธรรมนำส่งไว้            ในใจ
สรรค์เพื่อจะผ่องใส                แน่แท้
หวนถึงสิ่งสำเร็จใน                 บทอยู่    วางแล
ธรรมที่สำเร็จแม้                    บ่งใช้สรวงสวรรค์ ฯ
     ๏อิทธิบาทสี่ย่อมรู้               ภายใน 
ฉันทะที่พอใจ                         ย่อมแท้ 
ความเพียรส่งสดใส                สิงสู่ จิตเฮย 
หทัยที่ตรวจอ่อนแล้                แน่แท้ยังผล ฯ 
     ๏รักหรือฤากรรมค้ำ          เจือจุน 
สรรค์สิ่งฝากเกื้อกูน               บ่ฟ้า 
หลงผิดปลดสร้างบุญ              แหนห่อ ใจนา 
โลกเหวยใยเป็นข้า                อ่อนล้าจริงหนอ ฯ 
     ๏ศีลสมาธิส่งไว้                ปัญญา 
ธรรมที่เคยนำพา                  สู่ร้าง 
รักเอ๋ยบั่นแล้วหนา                หนีส่ง หลีกแฮ 
เบิกธรรมที่เคยสร้าง             ลุห้วงคืนสนอง. ๚๛ 
              * แก้วประเสริฐ. *