แรกพบสบตา คือคำตอบที่ค้นหามานานเนิ่น คือปลายสุดของทางที่ย่างเดิน คือตื้นเขินของทะเลที่กว้างขวาง แรกพบสบตา คือที่สุดของท้องฟ้าที่ว่ากว้าง คือทรงจำที่ย้ำเตือนอย่างเลือนราง ถึงบางสิ่งบางอย่างที่คุ้นเคย จำได้อยู่เสมอ ก็แล้วเธอยังจำได้อยู่ไหมเอ่ย ความผูกพันนั้นไม่จางไม่ห่างเลย กระซิบในลมรำเพยทุกค่ำคืน แรกพบสบตา ความหลับก็คล้ายว่าผวาตื่น ความรักที่ซ่อนไว้ก็ได้ฟื้น คนแปลกหน้าที่กลับคืนมาพบกัน
หมอกจาง 18 พ.ย. 2548 09:05 น. - ID 83511 
1706
3
0
18 พฤศจิกายน 2548 11:35 น. - comment id 538574
ไมต้องผูกพันกันด้วยน๊า ยิ่งผูกพันก็ยิ่งทำใจให้ลืมไม่ได้ เฮ้อ. . .ผู้หญิงลืมยากคร่ะ. . .ยากจริงๆ
. . .
18 พฤศจิกายน 2548 11:41 น. - comment id 538575
คุณแต่งกลอนได้ดีนะ เหมือนคุณมีประสบการในการได้พบเจอใครสักคนมาก่อน คุณถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม
18 พฤศจิกายน 2548 12:57 น. - comment id 538610
แรกพบสบตา... อยากชวนมาช่วยสานฝันวันฟ้าใส ร่วมถักทอต่อความหวานสมานใจ เพียงห่างไกลคำหมองหม่น...\"คนแปลกหน้า\" แรกพบหลบตา............
18 พฤศจิกายน 2548 15:39 น. - comment id 538654
.. ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ .. .. อะไรๆ ที่ซ่อนไว้ก้อแอบไม่มิดหรอก .. ....
19 พฤศจิกายน 2548 07:32 น. - comment id 538851
แม่มดน้อย.. บางที..การมีเรื่องดีๆให้จำ ก็เป็นเรื่องดี ทำไมถึงต้องพยายามลืมด้วยล่ะว่าแต่กลับบ้าน กินของอร่อยๆเผื่อพี่ด้วยนา มีแกงไตปลาไหม อยากกินชะมัด
คุณอุไรวรรณ ขอบคุณครับ..
19 พฤศจิกายน 2548 14:32 น. - comment id 538980
แรกพบเพียงสบตา ก็รู้ว่าเธอนั่นใช่ คนที่เราห่วงหา อยากชิดใกล้ทุกเวลาแรกพบก็ต้องหลบตาแล้วมั้งอย่างนี้ อิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
