นิทาน กา กับ หงส์

แดดเช้า

กาลครั้งหนึ่งนานมามีเรื่องเล่า
หงส์นงเยาว์อยากค้นหนทางใหม่
จึงบินเที่ยวเทียวตะลอนจรร่ำไป
อยากพบเพื่อนรู้ใจระหว่างทาง
หงส์ถลาบินท่องลำคลองบึง
สบตาซึ้งคบหากาดำกร่าง
ซักถามสืบเสาะเรื่องเนื่องอำพราง
มีทางพร่างมืดมนที่หนใด
กาเริ่มเบ่งละเลงก้องป่าของกู
กูผู้รู้ทุกหนที่ที่ผ่านได้
ทั้งบนบกในน้ำมุดดำไป
อยากรู้จักเพียงไหนให้ถามกู
หงส์ชื่นชมกาดำพูดพร่ำเพ้อ
ยื่นคำมั่นเสมอจะเคียงอยู่
เป็นเพื่อนกาอย่าทิ้งกันมั่นใจพรู
หลั่งใจสู่กาดำเหมือนมิตรแท้
กาเห็นหงส์ระหงบางร่างงามนัก
ริษยาใจหนักจึงเย้าแหย่
"สีผิวเจ้าขาวเกินไม่น่าแล
ต้องกันแก้อันตรายด้วยทาดำ"
จึงเอาโคลนป้ายหงส์ลงละเลง
ทำท่าเก่งลงมือหนักขยับขยำ
หงส์เสียใจกาใจร้ายกรายกระทำ
กายหงส์ช้ำด้วยกามาราวี
จึงผละห่างจากกาดำใจชั่วช้า
ไม่โกรธกาแต่โทษตนไร้ศักดิ์ศรี
ค่าของหงส์คงล้ำที่ความดี
ไม่น่าลงมาป่นปี้ด้วยมือกา
กาโกรธหงส์ลงประกาศว่าชาติชั่ว
น่าเกลียดกลัวเนรคุณไม่หนุนค่า
กาอุปการะทุกอย่างทั้งผ่านมา
หงส์แกร่งกล้าเพราะใครลองไตร่ตรอง
ป่าวประกาศสัญชาติกาหยาบช้านัก
ก้องเสียงหนักยิ่งประจานความหม่นหมอง
กาบอกว่าข้านี้แน่ให้แลมอง
เด่นใหญ่กว่าใครผองลองทวนดู
หงส์ทะยานผ่านฟ้าถลาร่อน
งามกายอ่อนชดช้อยคล้อยบินกู่
การิษยาหงส์นักจักเชิดชู
บอกว่างามเพราะกูรู้บ้างนะ
บรรดาสัตว์ทั้งหมดจดจำคำ
ระลึกร่ำประจานกาว่ากักขฬะ
เที่ยวอวดเบ่งตัวตนพ้นพันธะ
หวังเพียงสักการะจากมวลมิตร
ยิ่งใครห่างจากกากายิ่งโกรธ
หมายกล่าวโทษหงส์ใส่ร้ายในสิ่งผิด
หงส์คงร่อนถลาบินสู่ถิ่นคิด
ไม่หลงติดกับกาไม่อาลัย
ด้วยเสวนากับคนพาลพาลให้เสีย
หงส์อ่อนเพลียพลาดชีวิตผิดเหลวไหล
การเรียนรู้ต้องรู้คิดรู้หลีกภัย
รู้สัญญาณแห่งฟอนไฟในใจคน
จึงจะงามตามหงส์ทรงศักดิ์ศรี
อย่าคลุกคลีกับกาพาสับสน
นิทานเล่าเรื่องนี้ที่บอกตน
รู้คิดค้นคบใครให้ตริตรอง.