หยาดแก้วใบไม้ร่วง

แก้วประเสริฐ

                 หยาดแก้วใบไม้ร่วง
        ความหมุนเวียนแปรผันวสันต์ร้าง
สิ่งเวิ้งว้างยามเหมันต์หันมาสู่
หมอกน้ำค้างเคลียเคล้าเจ้าพธู
เปลี่ยนฤดูเปลี่ยนใจให้ละเมอ
     ฉันนี้เปรียบใบไม้ไกลห่างต้น
แต่สู้ทนเก็บช้ำระกำเสมอ
ถูกกีดกันออกห่างร้างจากเธอ
เพียงพร่ำเพ้อเผลอเฝ้าเขานินทา
     วาสนานี้หนอพอใบแก่
ไร้เหลียวแลปล่อยห่างวางข้างหน้า
แม้นจะรักมักชอบประกอบมา
สิ้นศรัทธาเฒ่าชะแลแย่ทุกคราว
   *  ความเจ็บช้ำร้าวใจในใบไม้
คือถูกทิ้งเปล่าดายในสายลมหนาว
ร้าวรานกายหนาวเหน็บใจในเรื่องราว
ไม่มีข่าวจากฟ้าไกล....ปล่อยให้รอ *
  ( *....*กลอนของคุณนางสาวใบไม้ ขอรับ)
     ครั้นเหมันต์ย่างกรายใบไม้หล่น
ปลิวว่อนวนลมพุ่งคลุ้งจริงหนอ
ใบห่างต้นคนห่างรักยากจักคลอ
ข่าวที่รอสูญสลายในสายลม
     หยาดวสันต์หยดสุดท้ายรินไหลห้วง
ซุกซ่อนทรวงล้อลมหนาวที่เคล้าบ่ม
น้ำค้างพรมดุจน้ำตาที่ข้าตรม
ยากจะข่มลมสะบัดพัดแรมรอน
     ใบไม้พลิ้วริ้วใบเกล็ดหยาดแก้ว
ระยิบแพรวแวววับพลันเริงร่อน
ลอยละล่องท้องนภาฝากวิงวอน
เงาสะท้อนร่อนเร่ไปสู่สายธาร
     คลื่นแห่งรักเฝ้าวนหล่นสู่ปลัก
ยากยิ่งนักใฝ่ปองลองประสาน
ดุจใบไม้คลายต้นสุดทรมาน
สิ่งสราญพลันสลายในพริบตา.
        * แก้วประเสริฐ.*