โอ้สุรางคนางค์ที่รัก

แก้วประเสริฐ

            โอ้สุรางคนางค์ที่รัก
     นางเอยใยผ่องฟ้าแรกคราพบ
พิศประสบเนตรน้องครวญร้องหา
ให้ระริกจิตสะท้านพล่านวิญญาญ์
โอ้แก้วตาล้วนเสน่หายากคว้าครอง
     แม้นองค์อินทร์เทพไท้ในแมนสรวง
ยากลุล่วงศรีสมรยอมผ่อนสนอง
เฝ้าเคล้าเคลียเอนโน้มประโลมปอง
แด่นวลน้องครองนางหวังอภิรมย์
     ตะวันรอนสกาวสุกใสหวั่นใจนัก
พลิ้วลมรักสะบัดฝากยากจักสม
โอ้กลิ่นหอมลอยละล่องผองจิตตรม
ยังแฝงดมเพื่อโลมเร้าสูดเข้าใน
     สุดปลายฟ้าดวงจันทราฟ้าแสงส่อง
ยังเป็นรองยอดอนงค์คงหลงใหล
หมู่เมฆินทร์แผ่ขยายหนีหายขจาย
คลื่นซัดทรายปั่นป่วนล้วนแตกฟอง
     ยามกล่าวถ้อยร้อยวาจาพาใจแก้ว
สิ่งเพริศแพร้วแว่วกังวานปานนกร้อง
เหล่าวิหคเริงร่ามาร่วมประลอง
คลอทำนองขับขานสานดนตรี
     มวลบุบผานานาพันธุ์นั้นซู่ซ่า
ลมโชยพาเริงระบำเต้นรำนี้
ใบไม้ระบัดจัดแต่งแฝงรัชนี
แสงมืดมีแผ่ซ่านพล่านฤทัย
     หลับตาพริ้มยิ้มพรายใจระริก
ส่งเจตสิกพลิกชวนอบอวลไว้
แนบสู่บ่วงล่วงรักฟักภายใน
มิยอมไปเข้าห้วงบ่วงสำราญ
     ครั้นลืมตาตะวันลับมิจับฟ้า
ใยกานดาสูญหายไปจากฉัน
มองค้นหารอบแนวพฤกษาพันธุ์
เหลือกลิ่นกายมาลีนั้นพลันโชยมา.
           *แก้วประเสริฐ.*