หนึ่งในรักหนึ่งในฤทัยฝัน

แก้วประเสริฐ

            หนึ่งในรักหนึ่งในฤทัยฝัน
     ประโลมโลกโกรกสะบัดปั่นป่วนสร้าง
แสนโดดเดี่ยวอ้างว้างพรางสิ่งเหงา
หมุนตวัดวนเวียนเปลี่ยนแฝงเรา
ความซึมเศร้าระคนปนทรวงตรม
     ลมเอ๋ยลมจ๋าพัดตระบัดแผ่ว
ส่งเพริศแพร้วแนวใจคล้ายจะสม
ความสูงต่ำเคล้าคลอหนออารมณ์
ระริกข่มรมความหวังพังมลาย
     ครั้งหนึ่งเราฝากไว้สู่ความฝัน
จำเนียรกาลแปรผันนั้นพึงหมาย
รักเอ๋ยเคยมอบไว้ให้มากมาย
สูญสลายเศร้าเหงาจนเฝ้าครวญ
   ใจหนอโอ้มิผ่องใสใครรู้บ้าง
ทำไมเวิ้งว้างส่งใจได้ปั่นป่วน
เพียงเมตตาแก่ข้าอย่าเรรวน
มิเสมือนลมหวนชวนจากไกล 
     ตรองชีวิตคิดไปสุดไกลว้าง
ช่างเลือนรางหมดสิ้นถิ่นอาศัย
ยิ่งมองฟ้าตะวันดาราลับลาไป
ชอกช้ำใจไร้คนแลแน่จริงเรา
     หนึ่งในรักหนึ่งในหทัยฝัน
สิ่งผูกพันโรมรันกันจนเศร้า
เฝ้าจำแนกแยกแยะพอบางเบา
กลับโถมเข้าเฝ้าสิงอยู่สู่ฤทัย
     หยดหยาดเพชรสู่แก้มแซมลงห้วง
ซึมซาบทรวงบ่วงมัดกลบตรึงไว้
สะอื้นกรีดหยาดเจ้าที่เคล้าใน
สะบัดไปก็เสียดายในสิ่งครอง
     รักหนอเอ๋ยเพริศพริ้งยิ่งเรือนแก้ว
เจิดจรัสแล้วพรรณรายหาใครสอง
เพียงหยดหยาดจากนภาฟ้ายังรอง
สิ่งมัวหมองใยเป็นข้ามาระทม.
            *แก้วประเสริฐ.*