ไม่ร้อยเล่ห์อย่าใฝ่เท่ห์

แก้วประเสริฐ

           ไม่ร้อยเล่ห์อย่าใฝ่เท่ห์
     ร้อยสวาทเคียงรสหมดจดยิ่ง
โลกความจริงเหลือไว้เพียงในฝัน
สิ่งมายาพันผูกรุกวางกัน
เกริกก้องพลันแซ่ซ้องร้องดุจเชิญ
     กระแสน้ำหมุนเวียนเปลี่ยนทางสาย
แยกกระจายเป็นสาขาพาเขาเขิน
ผุดขึ้นใหม่เก่าสลายกลายทางเดิน
นกที่เหินน้อยยากบินสิ้นเสรี
     ความรักลิ้มรสสวาทสาดยึดมั่น
ถูกเสกสรรหักลงตรงศักดิ์ศรี
เหลือราคีที่หมกมุ่นกรุ่นชีวี
ทุกแห่งนี้คงไว้ในราคะ
     มิร้อยเล่ห์เพทุบายไม่อาจอยู่
หากไม่รู้ร่วมกลไกในกักขฬะ
ไม่อาจอยู่ในโลกวิสาทะ
คิดชำนะหมู่คนต้องสนพาล
     ความผันผวนมีไว้ในวิปริต
สร้างวิกฤติวางลงตรงไพศาล
เด็กเป็นใหญ่เฒ่าหงอขออยู่นาน
โลกสร้างสรรค์อิสรภาพตราบนภา
     หากพูดรักมองดูเหมือนหมู่สัตว์
มันสังวาสไม่อายสิ้นแผ่นดินฟ้า
แม้แต่สัตว์ยังสิ้นของกาลเวลา
เลียนแบบมาสู่กันใจนั้นพอ
     อันศีลธรรมพูดไปคล้ายคนบ้า
ไม่นำพาหาถึงซ้ายออกแล้วหนอ
ด้วยหูขวาฟังสิ่งเสียงเคล้าคลอ
มือเท้ารอจังหวะคละดนตรี
     ธรรมชาติสร้างสมดุลต้องสูญสิ้น
โมเลกุลในทุกสิ่งบินหลีกหนี
มิแยกกันความชั่วมั่วเต็มที่
ลบบวกรี่รวมไว้ไม่ถ่วงหัน
     อุทกภัยแผ่นดินแยกแตกสิ้น
น้ำแข็งรินล่วงละลายไฟผลาญ
ความร้อนรุ่มสุมลึกผนึกทุกวัน
ฤดูกาลเปลี่ยนผันนั้นทำลาย
     แผ่นดินซึ่งครั้งหนึ่งพึงหมดจด
เคยงามหมดกามารมณ์จมสลาย
ต้องถล่มล่มลงคงวอดวาย
สิ่งทั้งหลายเป็นตำนานที่ฝันจำ
     มาบัดนี้สิ่งนั้นพลันจะสนอง
ขอท่านลองใฝ่คิดอย่าติดขำ
มองรอบตัวคนทั้งหลายที่กระทำ
กำลังชักนำของเก่าจะร้าวรอน.
         * แก้วประเสริฐ.*