ได้ยินเสียงต่อสู้กันพลันตื่นขึ้น ความครึกครื้นโครมครามสะท้านไหว เรื่องสนุกเช่นนี้ขาดข้าได้อย่างไร รีบโผล่ไปนอกโรงเตี๊ยมเยี่ยมเยี่ยมมอง นั่นสหายของข้าหนอ..ชอลิ้วเฮียง จันทราเคียงเหินพลิ้วปลิวละล่อง ชักกระบี่แทงค้างคาวทำตาพอง ด้วยทั้งสองเหินชิดสนิทกัน โอ้จันทราแทงข้าข้าไม่ว่า แต่ไยมาเคลียคลอ..ชอฯ..สุขสันต์ มันเจ็บแปลบกว่าร่างกายโดนฟาดฟัน ค้างคาวนั้นจึงฮึดฮัดอัดอั้นใจ จันทร์เจ้าเอ่ยเรื่องราว..ค้างคาวเอ๋ย ขอทรามเชยขังเจ้าอย่าไปไหน ค้างคาวถามแล้วเรื่องเราเล่าทรามวัย เรื่องหัวใจไยกลับกลอกหลอกลวงกัน เบญจมาศโดดปราดเข้ามาช่วย ก็หวังด้วยช่วยค้างคาวคราวโศกศัลย์ แต่ก็ติดที่คุณชอฯเคยล้อกัน กระบี่นั้นจึงเหมือนหลอกหยอกคุณชาย ข้าจึงสั่งกับแกล้มมาสุราด้วย น้ำจิ้มบ๊วยแกล้มทอดมันมันส์เหลือหลาย ปล่อยพวกเขาเข้าฟาดฟันกันหญิงชาย เรื่องบานปลายเพราะแง่งอนจนอ่อนใจ โอวฑิฮวย..อย่างข้ามือไม่บอน มา..ท่านหนอนสุราข้ารินให้ เขาฟาดฟันปวดเมื่อยจนเหนื่อยใจ จึงค่อยไปคำนับน้อม...มาล้อมวง
ท่องเมฆา 19 ต.ค. 2548 13:17 น. - ID 82591 
2234
6
0
19 ตุลาคม 2548 22:44 น. - comment id 528167
เมาแล้วจะบินกลับหรือกอดคอกันกลับบ้านดีล่ะค่ะ..
25 ตุลาคม 2548 21:32 น. - comment id 529133
เฮ้อ................. มันก็เป็นเช่นนั้น
19 ตุลาคม 2548 18:58 น. - comment id 529211
ลองแต่งหนังสือกำลังภายในซิครับ
แก้วประเสริฐ.
19 ตุลาคม 2548 23:55 น. - comment id 529246
ช่วงนี้มีแต่คนถาม ว่าเมื่อไหร่ผมจะแต่งงาน ผมได้แต่ยิ้ม นึกสงสัยอยู่ในใจ เอ๊ะ! แล้วคุณมีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วยล่ะครับ ถึงอยากจะรู้กันนักนี่ เดี๋ยวผมแต่งก็บอกเองแหล่ะ ยิ่งถ้าคนถามเป็นผู้ชาย ในใบหน้ายิ้มๆ ผมก็จะครางแฮ่งๆ ใส่ แต่ถ้าคนถามเป็นผู้หญิง นอกจากผมจะสงสัยว่าเธอจะอยากรู้ไปทำไม ผมยังอยากถามต่อว่า เอ่อ แล้วน้องอยากมีส่วน ได้เสีย กับพี่ด้วยเหรอ แต่มักไม่ทันได้ถามหรอกครับ เพราะเสียงครางแฮ่งๆ จากคนข้างๆ ทำให้ยั้งไว้ทัน ฝากไว้ก่อนเถอะ.. เผลอเมื่อไหร่เป็น ได้เสีย ตั้งแต่เล็กจนโตเท่าที่จำได้ ผมเขียนหนังสือมาเป็นร้อยเล่ม เล่มที่จำได้ไม่มีลืมนั้น ผมเขียนเมื่อตอนอายุประมาณสี่ขวบ.. ไม่เชื่อเหรอ ไม่เชื่อก็เชื่อซ่ะ จำได้ หลังเขียนหนังสือเล่มนั้นผมโดนพ่อตีไปหลายที เขียนที่ไหนไม่เขียน ไปเขียนตรงหน้ากลางหนังสือ นวลนาง ของพ่อ แล้วตรงไหนรู้ไหมครับ ก็ตรงนั้นแหล่ะ ผมไม่รู้ว่าพ่อตีผมทำไม ตอนผมเขียนลง รุไบยาต หนังสือเล่มรักของพ่อ พ่อเห็นก็แค่ยิ้มๆ บ่นนิดหน่อย ไม่เห็นจะโกรธแบบนี้ และหลังจากโดนตีไปหลายที ผมจึงรู้ว่า หนังสือที่อยู่ใต้เตียงนั้น..เขียนไม่ได้ โดยเฉพาะข้อความซื่อๆ กำกับตรงพื้นที่สำคัญ .. รักแม่ ตอนผมเรียนปอหก ผมเคยได้สิบคะแนนเต็มในการเขียนเรียงความครั้งนึง ผมภูมิใจกับเรียงความ ไก่ของผม มาก มันเป็นเรียงความที่เขียนจากเรื่องจริงของไก่ที่บ้าน ในวันต่อสู้กับ หมาหยอกไก่ พวกมันรวมพลังต่อสู้รักษาชีวิตลูกเจี๊ยบจนตายเกือบหมดเล้า ตอนที่ผมไปถึง เหลือแม่ไก่แค่ตัวเดียวกางปีกโอบบังลูกเจี๊ยบเล็กๆ อีกห้าตัว หกชีวิตที่รอด นั่นเพราะผมกลับไปทันไล่ขว้างเจ้าหมาชั่วด้วยก้อนหินและเพลิงแค้น วันนั้นผมร้องไห้ ..ร้องไห้แบบไม่อายไก่..ร้องไห้ปิ่มๆ ใจจะขาด ความรู้สึกเวลานั้น..เหมือนหญ้ากำลังหมดไปจากโลก อะไรนะ มันเกี่ยวกันตรงไหนนะเหรอ อืม จริงด้วยซิ ผมเลิกกินหญ้าตั้งแต่เข้ากรุงเทพมาตั้งนานแล้วนี่ ผมเป็นคน..ผมเป็นคน..ผมบอกตัวเอง ไม่เชื่อเหรอ ไม่เชื่อก็เชื่อซ่ะ ตอนที่ผมเห็นตัวเลขสิบคะแนน ผมเดินน้ำตาไหลไปหาคุณครู คุณครูบอกผมว่า นี่เป็นเรียงความชิ้นสุดท้ายก่อนจบการศึกษา และเธอเป็นประธานนักเรียน ครูจึงอยากให้เธอได้คะแนนเต็มสักครั้ง น้ำตาที่ไหลพอซึมๆ จึงแตกทะลักเป็นสาย รางวัลซีไรท์ที่ได้..เหมือนโกงเขามา หลังจบปอหกไปเรียนมัธยมจนจบมาทำงาน ผมไม่เคยได้คะแนนเต็มสิบในการเขียนเรียงความอีกเลย ไม่ใช่ซิ ไม่เคยได้เกินเจ็ดคะแนนด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่ได้สมุดคืน จะมีปากกาแดงเขียนตัวโตๆ ว่า อ่านไม่ออก ผมได้แต่นึกสงสัย ครูเรียนจบมาได้ยังไง ภาษาไทยยังอ่านไม่ออก แต่พอนึกถึง ซีไรท์สิบคะแนน ผมจึงยิ้มได้ ที่แท้ครูก็เป็นประธานนักเรียนเหมือนผม บนบรรทัดฐานทางสังคม ความถูกต้องมักยืนอยู่ข้างเดียวกับความรู้สึก ถึงไม่แนบชิดสนิทใกล้ แต่ก็ไม่ไกลจนโหยหา อย่ามัวถามหาความยุติธรรมที่ตรงเผง เพราะทั้งชีวิต..อาจไม่มีโอกาสได้เจอเลย ถ้าความยุติธรรมไม่ลำเอียงจนโหดร้าย สักวันมันคงเอียงมาทางเราบ้าง และถ้าถึงวันนั้น..จงรับมันเข้ามาอย่างมีสติ เพราะความยุติธรรมแบบเอียงๆ ที่มาช้า.. เมื่อมาแล้ว มักมาแบบถล่มทลายเสมอ พูดคุย : มีได้มีเสีย แสดงความคิดเห็น > หมายเลขเรื่องสั้น 5959 ความยาว 2647 ตัวอักษร แต่งเมื่อ 17 ต.ค. 48 - 14:51 จำนวนคนชม ผู้ชม 54 - ผู้ตอบ 4 เขียนเรื่องจีน คงไท อ่านรู้เรื่องไม่กี่คนเอง
19 ตุลาคม 2548 15:27 น. - comment id 530393
เอากับแกล้มที่สั่งไว้มาส่งค่ะ.. แล้วก็ขอตัวล่ะ..ท่าน..ทั้งหลาย แว๊บบบบบบบ บุ๋งๆๆๆ
19 ตุลาคม 2548 17:31 น. - comment id 530450
ค้างคาวกลัวโดนหยิกพุงมากกว่าเจอดาบอีกนะ คุณท่องเมฆา
19 ตุลาคม 2548 23:34 น. - comment id 530468
20 ตุลาคม 2548 09:41 น. - comment id 535722
คุณหมอ..เด๋วจะเขียนศึกวังน้ำเมานะครับ
19 ตุลาคม 2548 16:41 น. - comment id 535792
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
