หน้าที่สุดท้าย สู่ปลายฝัน

เสียงพิณที่ชานเรือน

     มองแมลงเคลิ้มหลับกับยอดหญ้า
เหมอมองฟ้าเมฆยิบยับพยับฝน
มองทุ่งหญ้าปลิวไสวต้องสายลม
อีกเดี๋ยวฝนคงหลั่งลงพรมพร่างพราย
     เหงื่อรินหลั่ง รินไหลลง ตรงใบหน้า
มีทั้งเหงื่อและน้ำตามาเป็นสาย
มองหนทางข้างหน้ายังห่างไกล
ต้องรีบไปให้ถึงซึ่งเธอคอย
     เธอที่ซึ่งเคยรักอยู่เป็นคู่ชื่น
วันเดือนคืนกลับกลายให้เสื่อมถอย
สิบกว่าปีที่พี่เฝ้าแต่คอย
โอ้ว่าน้อยใจนักเจ้ารักลวง
     เจ้าหนีไปสดชื่นกับคู่ใหม่
หัวใจไหม้ขื่นขมตรมช้ำหมอง
หนึ่งปีผ่านคู่ของใจเข้าทำนอง
พอเจ้าท้องเขาก็ทิ้งไม่จริงจัง
     ต้องซมซานกลับมาอยู่ที่บ้านแม่
กายช้ำแน่ใจช้ำหนักรักขื่นขม
ร่างกายก็ผ่ายผอมเพราะตรอมตรม
เหลือแต่ลมหายใจที่รวยริน
     เช็ดน้ำตาที่ชานเรือนเตือนตัวซะ
ว่าเราจะไม่ทุกข์โศกวิโยคถวิล
เปิดประตูเข้าไปพบความจริง
ใจที่นิ่งยังพริ้วไหวนั่นใครกัน
     ร่างที่เคยสวยใสเหมือนนางแก้ว
ตาใสพราวพร่างพรายหายไปไหน
เหลือแต่ร่างซูบผอมเพราะตรอมใจ
พร้อมกับลมหายใจที่รวยริน
     เธอยกมือขึ้นพนมบรรจงไหว้
น้ำตาไหลรินหลั่งดั่งกระสินธุ์
ยกมือรับจับมือปลอบยอดชีวิน
แล้วแย้มยิ้มปลอบขวัญเจ้าเยาวมาลย์
     ว่าน้องเอ๋ยทุกคนมีหน้าที่
ไม่อาจหนีหน้าที่ ที่เรียกขาน
พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเยาวมาลย์
แม้พบพานความตายอย่าได้หวั่น
     ความตายเป็นหน้าที่ครั้งสุดท้าย
สู่จุดหมายปลายทางของความฝัน
หลับตาลงเสียเถอะยอดชีวัน
เธอหลับพลัน ยิ้มพราย หยุดหายใจ
     สายฝนลงพร่างพรูสู่พื้นหญ้า
กายอ่อนล้าน้ำตาพรายใจสั่นไหว
เธอเดินทางไปแล้วสู่แดนไกล
พร้อมหัวใจรักของฉันนิรันดร