การเวกเสียงหวาน

แก้วประเสริฐ

              การเวกเสียงหวาน
     สำเนียงแจ้วแว่วหวานปานน้ำผึ้ง
ติดตราตรึงสุดซึ้งรำพึงหวน
ถึงหญิงสองตรองคิดใฝ่คำนวณ
สะท้านห้วงบ่วงลึกตรึกความนัย
     หนึ่งนั้นหรือคือหญิงสิ่งวัยรุ่น
ที่หอมกรุ่นอบอวลล้วนความไสว
จริตก้านหว่านล้อมน้อมหทัย
ร่างซุกไซร้น่ารักพักใจพิง
     อีกหนึ่งเล่าเฝ้าพิศจิตแจ่มใส
สะท้านใจไหวหวั่นกระบวนหญิง
หวานชดช้อยร้อยหวานซ่านใจจริง
เลอเลิศยิ่งในทุกสิ่งควรอิงปอง
     การจับปลาสองมือคือสิ่งห้าม
จะลุกลามดุจไฟจะไหม้สนอง
จะละหนึ่งพึงคิดติดใจปอง
กลัวหนึ่งน้องต้องสลายให้เสียดาย
     พะวักพะวงปลงใจมิอาจใฝ่
แสนเสียดายหากร้างจิตจางสลาย
หัวใจวุ่นครุ่นคิดแทบวางวาย
โอ้ไฉนใยจึงเป็นดังเช่นนี้
     เหมือนฟ้าฟาดบาดหมางสุดจางเศร้า
สร้างปวดร้าวเฝ้าตรมมิเกษมศรี
โน่นก็รักนี่ก็รักไม่เปรมปรีดิ์
สุดช้ำฤดีที่กระทำยากนำทาง
     ยิ่งรำพึงตรึงคิดจิตยิ่งหมาง
มิกระจ่างสร้างใจมิสล้าง
ฝันที่คิดติดไว้ใจจืดจาง
ครั้งหนึ่งวางหรรษาพาให้จำ
     หากรำพึงถึงคำจำพระสอน
ให้ลิดรอนริษยาพาเลิศล้ำ
ทิ้งทุกสิ่งหันหน้าใฝ่พึงนำ
เอาพระธรรมกอบกู้สู่ทางเดิน
     มาร่วมเรียงเคียงหน้าพาสู่รัก
บ้านพำนักจักพาให้ได้สรรเสริญ
มาร่วมเรียงเคียงบาตรจัดสิ่งเจริญ
เข้าเผชิญกอบกู้สู่ความงาม
     สิ่งทั้งหลายทิ้งไปให้ลาลับ
อย่าหวนจับคำมานะงามขำ
นึกถึงสิ่งสดใสไว้ให้จดจำ
นึกถึงคำสัญญาคราร่วมเรียง
     แสนเสียดายซ้ายขวาในครานี้
แสนเสียดายชีวีที่ทอดเสียง
แสนเสียดายในรสจรดเคียง
แสนเสียดายน้ำเสียงพึงใฝ่ครอง
     กลับเถิดหนางามงอนพี่วอนเจ้า
มาโรมเร้าเฝ้าคำนึงถึงสิ่งสนอง
บ้านของเราใครเล่าควรเฝ้าปอง
โปรดจงมองสิ่งพำนักเคยพักพิง
     สำเนียงแจ้วแว่วหวานปานการเวก
อนุเฉกชัชวาลซ่านล้ำยิ่ง
เป็นที่อาศัยฝูงนกหมดจดจริง
เกินกว่าสิ่งใดใดไร้เทียมทาน
     น้ำตาชายไหลลงตรงทรวงอก
วิ่งวนวกในใจสุดจะกร้าน
ช่างตอกย้ำซ้ำตรมสุดร้าวราน
จำเนียรกาลความหวานใยไม่มา
     ขอเถิดนะคนดีพี่ขอเจ้า
สองเคยเฝ้าร่วมเรียงเคียงหรรษา
มาร่วมสู่คูหารักเพื่อนำพา
สร้างบ้านนาให้เกริกก้องมิรองแมน.
           * แก้วประเสริฐ. *