ราตรีชวนฝัน

ขาว-กรมท่า

หนุนหมอนนอนเพื่อน้อม      นิทรา
หนาวสั่นหวั่นต้องมา                 ห่มผ้า
มีจันทร์หมู่ดารา                       จดจ้อง
นอนไม่หลับเพราะฟ้า               โผล่แย้มดูเรา
    หวังฝนอยู่ทุ่งหญ้า                ไพศาล
มีเปี่ยมบุฟผาชาติ                     เชิดหล้า
โลกจริงไป่ตามวาด                  จากจิต
เห็นแค่ห้องของข้า                   ที่ล้อมดั่งขัง
    คิดไปชวนใคร่คล้าย              จันทรา
นางเปี่ยมดาวมาหา                   ชิดใกล้
แต่อาทิตย์อนาถา                     ไร้มิตร
แผ่เดชทั่วฟ้าไซร้                      เลี่ยงลี้หนีห่าง
   นับ แกะชวนพร่ำเพ้อ              ชวนหลับ
นับ มากจนลืมนับ                      ต่อได้
นับ ดาวที่พิศกลับ                      งงงวย
นับ เลขไปเรื่อยไซร้                  ปวดร้าวยิ่งฉงน
    หวัง หลับชวนเคลิบเคลิ้ม        หลงใหล
หวัง ทุ่มพักจากได้                     เหนื่อยล้า
หวัง ลืมซึ่งสิ่งใด                        เคร่งเครียด
หวัง จิตกายหายบ้า                     สู่ฟ้าวันใหม่
   สุข ใดไป่เทียบคล้าย               สุขนอน
สุข ที่ให้ฝันจร                            เยี่ยมเฝ้า
สุข นี้ที่กายกร                            พักผ่อน
สุข อย่าฝันไป่เศร้า                   ติดตื้อชวนหมอง
   สุด ง่วงในช่วงฟ้า                      มืดมิด
สุด เหนื่อยที่กายชิด                    แนบไว้
สุด ทุกข์เมื่อเปี่ยมกิจ                  ยามเช้า
สุด สุขที่ฝันใกล้                       หลับได้สมปอง
   ทุกข์ ใดให้โศกเศร้า                 จงหาย
ทุกข์ ที่ย่างเข้ากาย                      โปรดสิ้น
ทุกข์ ขอเปลี่ยนกลับกลาย           เป็นสุข
ทุกข์ ที่ใจแดบดิ้น                       จงกลิ้งจากเถิด
   หวาน ใดหาสุขได้                    จากฝัน
หวาน ที่แม้อยู่นั้น                        อยากคว้า
หวาน อื่นที่หมายกัน                    แพ้พ่าย
หวาน-ใจนี่ที่ไซร้                         ใคร่ได้เข้าฝัน
   ทั้งคนสัตว์ต่างต้อง                   หลับใหล
เพื่อพักแม้นน้อยใหญ่                  สยบคล้อย
คลายกายผ่อนหัวใจ                    ชวนชื่น
แม้เก่งหรือแสนด้อย                   ที่ล้าก็สลบ
  ที่ ตื่นต่างต่อโต้                        ดิ้นรน
ที่ หลับก็พักจน                           เพียบพร้อม
ที่ ทำ ทุ่มก็ทน                            บ้ากล้า
ที่ เหนื่อยล้าต่างน้อม                  ที่ล้าลาหลับ
  เฮ้อจบโคลงแต่งไว้                  แก้ฝืน
จะหลับยามค่ำคืน                       สุขล้วน
แม้สุดมั่นก็ตื่น                            ยามเช้า
เสร็จสรรพบริบูรณ์ถ้วน              จึ่งร้องขอหมอน