ตัณหาพาโมหะสู่โทสะ

แก้วประเสริฐ

            ตัณหาพาโมหะสู่โทสะ
     กระแสชลวนเชี่ยวเป็นเกลียวคลื่น
เดี๋ยวก็ตื่นแล้วหลับดูสับสน
ฟ้าสว่างมืดคลิ้มอึมทึมปน
วกเวียนวนจนป่วนล้วนตัณหา
     ดุจสิ่งอยากมากมายในชีวิต
ล้วนมาติดรักชังจึงกังขา
คิดในสิ่งพึงรักอยากได้มา
เกิดปัญหาส่งใจไร้ชอบธรรม
     เมื่อไม่รักมักชังเป็นกรอบกว้าง
หาจุดกลางเพื่อวางสร้างเลิศล้ำ
กลับวนเวียนเสี้ยนแส่ถูกชักนำ
จะเกิดช้ำหม่นหมองครองฤทัย
     ล้วนความหลงในรอบขอบกระแส
ที่ผันแปรเปลี่ยนแปลงแฝงสิ่งใส
หลงในรูปติดในรสสดไฉไล
สิ่งวิไลกลายนรกหมกไหม้ดิน
     จะสู่พาความหลงตรงลิขิต
คล้ายชีวิตทะเลใสไม่หมดสิ้น
ลมพัดวนป่นกระแสเป็นอาจินต์
ไม่หวนถวิลคลุ้มคลั่งดั่งโทสะ
     คลื่นเล็กน้อยพลอยบ้าพาสิ่งอยู่
ดั่งพายุโทนาโดโอ้กักขฬะ
ปัญญาดับลับสิ้นมิลดละ
ทิฏฐิมานะพาวอดมลายลง
     ท้องทะเลเปรียบบ้านสำราญสุข
คลื่นจะรุกคลุ้มคลั่งดั่งประสงค์
สิ่งสวยสดงดงามถูกปลิดปลง
ที่ยืนยงคงไว้คล้ายเสียงภินท์
     อนาถแท้ท้องทะเลอันสวยสด
เห็นจะหมดความหมายไปเสียสิ้น
จะอยู่ไว้ก็แต่ซากยากยลยิน
เสียงขลุ่ยพิณเคยเสนาะเกาะใจคน
     ลาแล้วหนอท้องทะเลที่มืดมิด
เพียงยึดติดในภวังค์ครั้งฝึกฝน
ตัณหาโมหะโทสะสร้างมืดมน
ยากยิ่งจนสำราญเบิกบานหทัย.
         *  แก้วประเสริฐ. *
วันที่ 14  ตุลาคม พศ. 2548
               14.10 น.