๏ ใฝ่หวนคำนึง ๚๛

แก้วประเสริฐ

                       ๏  ใฝ่หวนคำนึง ๚๛
     ๏เพียงยลพิศผ่องแผ้ว         ติดตรึง
กลิ่นกรุ่นหอมรัดรึง                  ยิ่งแท้
แนบทรวงสุดรำพึง                   ถึงแม่     จริงนา
หวานช่างฝังใจแม้                    ห่อนเฝ้าเร้าถึง  ๚๛
     ๏หวานเอยใดปานซึ้ง          นวลนาง   แม่เอย
ทุกรสวจีคคนางค์                     ห่อนแล้ว
หยาดหยดยิ่งจุดวาง                 กลางสู่   ใจแฮ
จุดก่อเกิดผ่องแผ้ว                    สู่สร้างพลังสวรรค์ ๚๛
     ๏เรียมเรียมภพผ่านแล้ว        จากนาง
ยากยิ่งจะจืดจาง                        ลับแล้ว
สุดที่คลายจักวาง                       แหนห่าง   ทรวงเฮย
ยากที่สุดจะแคล้ว                       แน่งน้องครองธรรม ๚๛
     ๏จำใจจำจากน้อง                 ลาไกล
คุณแม่มีมากมาย                       ยิ่งแท้
สามเดือนเมื่อผ่านไป                  หวนสู่    กลับนา
อกพี่ปานถูกแส้                           ไป่ลิ้มรสหวาน ๚๛
     ๏รสธรรมค้ำจุนไว้                   ก่อเกิด
ซาบซ่านปานอมฤตเลิศ                แน่แล้ว
ดับลงส่วนทุกข์เกิด                       หลุดล่วง   ใจเฮย
นางที่เคยผ่องแผ้ว                        ยากแคล้วจากใจ ๚๛
      ๏ธรรมธรรมนำสู่สร้าง             กลางใจ
สมาธิส่งนำไป                               แก่นแท้
เลิกลดสิ่งคุดใน                            ดับสู่   อนิจจัง
ผันส่งตัณหาแก้                            สูญสิ้นไป่หวน ๚๛
     ๏เมตตาธรรมนำสู่น้อง             นางเอย
อภัยที่เคยกล้ำเกย                        ฝากไว้
ขอเวรที่เราเคย                             สรรค์สู่    มากแฮ
บุญส่งมอบลงให้                          แก่น้องครองสวรรค์ ๚๛
     ๏ใดใดในโลกล้วน                    อนิจจัง
ขุนเขายังภินท์พัง                           แน่แท้
มนุษย์สัตว์ที่เกิดหนัง                     แข็งแกร่ง   ใดฤา
รักที่หวานปานแล้                         เที่ยงแท้หรือไฉน ๚๛
                           * แก้วประเสริฐ.*