เคยตะกายว่ายฟ้า ....................................เก็บดาว หวังก่อเพริศแพรวพราว...........................ซาบซึ้ง เป็นหนึ่งซึ่งห้วงหาว...................................เลอเลิศ เกี่ยวกิ่งดาวแห่งบึ้ง...................................บ่อห้วงราตรี หลง ... ตีค่าเลิศล้ำ.....................................ดาววาว หลง ... เทิดฟ้าสูงพราว..............................เพริศไว้ หลง ... กอบเกียรติก่อกราว........................ก้องเกริก หลง ... เก็บมายาไว้..................................เชิดแก้วกลอยใจ เกี่ยวกิ่งไกวแห่งฟ้า...................................พึงหวัง ขอมุ่งฟ้าอย่าชัง..........................................แห่งข้า ว่ายเวิ้งเก็บพลัง........................................หนุนกอบ ดาวนา เพียงเด่นเป็นดาวจ้า.................................แจ่มแจ้งเกินใคร พลั้ง ... เพียงใจมุ่งคว้า..............................ร่วงกราว พลั้ง ... สิ่งหมายร่วงราว.............................เปล่าว้าง พลั้ง ... เก็บสะเก็ดดาว..............................เพียงวาด ฝันเอย พลั้ง ... ไขว่มายาสร้าง...............................หลอกห้วงใจตน หล่นบนดินรับพื้น......................................โอบกาย ดินอบอุ่นยังราย........................................ร่างล้อม ซับแผลเจ็บเจียนตาย...............................หมายซบ ดินนา เพียง ณ แห่งห้อมอ้อม...............................อุ้มชีพเพียงดิน ผินหน้าหาพร่างฟ้า....................................ดาวตะกาย ยลแห่งคนหลากหลาย...............................ว่ายว้าง ดินยังซับใจคลาย......................................แผลเจ็บ ดั่งประโลมจิตคว้าง....................................อย่าได้คว้าลม "หยุดตะกายข่มข้า.....................................แดนดิน ตีนเหยียบหมู่ต้นติณ.................................รากหญ้า เหตุใดจึ่งหมายบิน....................................ตะกายย่าง สรวงเอย ระลึกคุณดินหล้า........................................ซับซึ้งแรงหวัง" ดินยังเตือนจิตคล้อง..................................ความคิด รองรับซับชีวิต...........................................โอบอุ้ม เกิดก่อกับดินติด.......................................เดินวิ่ง ตายมิดมอดคับคุ้ม.....................................หล้าล้อมกายฝัง เลิกหวังว่ายคว้าว่าง..................................พราวดาว แรงเก็บเพียงเรื่องราว..............................แห่งนี้ ณ สิ่งตรงหน้าคราว....................................ปัจจุ บันกาล เพียงมุ่งหมายแจ่มชี้..................................จิตแจ้งจารจริง นิ่ง ... เพียงหยุดไขว่คว้า...........................ทะยาน นิ่ง ... ดั่งรู้เหตุการณ์.................................ซ่อนเร้น นิ่ง ... เพียงซับตำนาน...............................ลึกล่วง นิ่ง ... แนบสัมผัสเฟ้น...............................เลือกล้ำคำธรรม ฉ่ำลิ้มรสหล้าล้ำ..........................................ปานสรวง ย่อมยิ่งกว่าลมกลวง...................................ห้วงฟ้า จรดรสแห่งดินรวง.....................................หวานนัก จึ่งละเลิกเกริกคว้า.....................................เกียรติก้องมาครอง หวนมองหาภาคพื้น...................................ดินดอน ดินย่อมรับตะกอน.....................................ชีพได้ เพียงชีพมอดม้วยมรณ์..............................ดินโอบ คืนนา แหล่งก่อเกิดปลอบไข้................................ดับสิ้นสลายหมอง ครองคารวะแด่พื้น....................................ดินดาน แม่แห่งกัปป์กัลป์กาล................................มากถ้วน เกิดดับโลกเนิ่นนาน.................................ขานสดับ ดินดุจผืนรองม้วน.....................................แมกไม้สรรพสรรค์.
6 ตุลาคม 2548 23:39 น. - comment id 524358
ขอชื่นชม อ้อมกอดดิน... รักผืนดิน กลิ่นดิน เข้าเต็มหัวใจเชียว... แถมให้อีก 2 ดอก... สวัสดีค่ะ
6 ตุลาคม 2548 23:41 น. - comment id 524359
รูปสวย โคลงไพเราะและความหมายดีมากเลยค่ะ แวะมาชื่นชมในผลงานนะค่ะ
7 ตุลาคม 2548 01:07 น. - comment id 524377
นางมาจากดินที่พยายามเป็นดาว พอเผลอตัวก็ลืมตัวเผยความเป็นดินทุกทีสิน่า ล้อเล่นจ้ะ แค่ชอบคำว่าอ้อมกอดดินมาก ๆๆๆๆ .................. ..................
7 ตุลาคม 2548 07:38 น. - comment id 524386
...แวะมาชื่นชมผลงานค่ะ...
7 ตุลาคม 2548 10:43 น. - comment id 524469
ความสามารถในการเขียนและวางสาระ..อ่านด้วยความชอบและชื่นชมค่ะ
7 ตุลาคม 2548 11:37 น. - comment id 524496
เอ.. ไปแนะนำโคลงพี่ไรไก่หน่อยเดียว กลายเป็นอารมณ์โคลงมาเป็นชุดเลยนะเจ๊ เพราะด้วยเนี้อหาถ้อยคำค่ะ
7 ตุลาคม 2548 12:08 น. - comment id 524503
อ้อมกอดดินนี่ช่างอบอุ่นจังเลยนะคะพี่รุ่งขา เพราะจังเลยเจ้าค่
7 ตุลาคม 2548 12:57 น. - comment id 524523
ครั้งหนึ่งหน้าหนาว-ในที่ห่างไกล ปี 2542 เป็นปีที่หนาวมาก เชิงเขาริมโขงอากาศเกือบแตะ 0 องศา เช้าหนาว อันหนาวเหน็บ ลมเย็นน่ากลัว อากาศรอบตัวเย็นเยียบ ท้องฟ้าเหมือนใสเหมือนกำลังจะกลายเป็นน้ำแข็ง ผมนั่งลงรับรู้และสัมผัสไออุ่นจากดิน มันยังคงอุ่นมาตลอดคืน มาเปิดอ่านไปเรื่อยๆครับ สบายดีนะคุณอัลมิตรา
7 ตุลาคม 2548 12:58 น. - comment id 524524
ขอโทษ คุณแดดเช้าด้วยครับ
7 ตุลาคม 2548 13:24 น. - comment id 524562
ลงจาก.....ยอดดอย ฉันเอาความรักมาให้ ... ฉันเอา มาฝาก ... ..... ปกากะญอ......
7 ตุลาคม 2548 15:00 น. - comment id 524609
แวะมาอ่านผลงานยอดเยี่ยมของน้องแดด และเก็บไว้เป็นแนวทางการเขียนจ๊ะ ขอบคุณหลายเด้อเจ้า
7 ตุลาคม 2548 17:25 น. - comment id 524710
พี่พุดรักบทนี้มากค่ะ ต้องอ่านหลายๆเลยค่ะอิอิ ชื่นใจจังค่ะ