ฉันเพิ่งรู้ เพิ่งสัมผัส ถึงบางสิ่งที่โอบรัดอย่างเงียบเงียบ เอื้อมมือแตะหยดน้ำค้างที่เย็นเฉียบ ก็ยังไม่เย็นเยียบ..เท่าความรู้สึกข้างใน เพิ่งรู้ เพิ่งลึกซึ้ง เพิ่งรู้ตัวว่าครั้งหนึ่งเคยหวามไหว เพิ่งรู้..เธอคิดถึงกัน..อย่างไร และก็เพิ่งจะเข้าใจหัวใจตน ที่ฉันเป็นคือพื้นหิน ที่ไม่เคยยลยินต่อเม็ดฝน คือดวงตาที่เห็นแต่เปลือกตาตน หลงลืมมองใครบางคน..ดังคนไม่รู้ความ เพิ่งรู้ เพิ่งเข้าใจ ยามที่เธอไม่อยู่ใกล้..ฉันจึงตั้งคำถาม ว่างเปล่าเท่าไรในฟ้าคราม สัมผัสได้ก็เมื่อยามไม่มีเธอ
25 กันยายน 2548 23:52 น. - comment id 519005
กวีบทเก่าของนูโว .. เรื่องราวที่ช้ำ ๆ อ่านไปยังขำ ซ้ำเติมที่เก่า .. จนกระทั่ง อ่านไปอย่างช้า ช้า แต่คราวนี้ไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา .. บางอย่าง ยามดับสูญ ถึงจะรู้ค่า บางอย่าง ยิ่งใกล้ ก็ยิ่งเจ็บ บางอย่าง ฉันต้องทำ ทำอะไรสักอย่างแล้ว บางอย่าง คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอไม่ได้เจอะเจอกับฉัน :)
26 กันยายน 2548 08:55 น. - comment id 519047
คุณอิม บางอย่างก็ต้องแบบ.. ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที ไม่ว่ายังไงต้องลองดีสักวัน อยากรักก็ต้องเสี่ยง ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน.. เนาะ
26 กันยายน 2548 10:10 น. - comment id 519081
อยากเล่นของสูง .. มัวแต่มุ่งร่ำเรียนเขียนอ่าน .. กว่ารู้ตัว .. ก็เร่งรีบ .. ลนลาน .. สุดท้ายก็ขึ้นคาน .. เพราะช้าไป .. .... ให้ไว .. ให้ไว .. ขอบอก .. 5555
26 กันยายน 2548 10:25 น. - comment id 519093
ประจักษ์... ยามรักลาเลย ประจักษ์... คำเฉลยยามดายเดียว ประจักษ์.. มีรักเดียวแนบชิดสนิทเนา..ตราบนิรันดร์ รักแสนรัก..โดนใจแสนโดนใจค่ะ
26 กันยายน 2548 16:12 น. - comment id 519263
เพราะจังเลยค่ะ แต่งได้อารมณ์มากๆเลยค่ะ
26 กันยายน 2548 20:21 น. - comment id 519363
กีกี้ นี่เร่งเต็มที่แล้วเนี่ย.. เคยเห็นหอยทากไหม? คิดว่าเวลามันวิ่งเนี่ยมันจะไปได้เร็วสักเท่าไหร่กันล่ะ พี่พุด มาเยี่ยมเยือนกันอีกแล้ว.. ผมก็ยิ้มหน้าบานอีกแล้ว... ขอบคุณจังครับ คุณโซดาซ่าซ่า