บทเรียนจากนก

ไรไก่

เขาคือชายชรา
ทำหน้าที่รับใช้ท่านเศรษฐี
และทำความสะอาดสนามให้ดูดี
พร้อมหน้าที่ตามบัญชาของเจ้านาย
ตะวันสายบ่ายคล้อยลอยลับ
ชายชรานั่งพักหลบเอนกาย
ลมเย็นพัดผ่านดับร้อนผ่อนคลาย
สุขสบายหายปวดเมื่อยดั่งปลิดทิ้ง
นกกระทาตัวน้อยเดินลงเล่น
ชายชราเห็นรีบตะครุบจับหนีบให้นิ่ง
มือซ้ายบีบมือขวานำมีดหมายหั่นเป็นชิ้น
ทำท่ากินนกน้อยรีบเปล่งวาจา
"โปรดเถิดท่านเจ้าขา อย่าฆ่าฉัน
แล้วฉันจะให้สิ่งมีค่า
ท่านปล่อยฉันไปเถิดโปรดกรุณา
สิ่งมีค่าฉันให้เพื่อแลกกับชีวิต"
"บอกมาซิเจ้านกน้อยอย่าได้ชักช้า
เราจะกรุณาไว้ชีวิตเจ้าอย่างที่คิด"
นกน้อยรีบบอกสิ่งมี"ค่าควรครองชีวิต"
ต้องพินิจถึงสิ่งสำคัญ สามประการ
หนึ่ง.....พยายามรักษาของดีที่หาได้อย่าให้สูญหาย
สอง......อย่าเศร้าโศกเสียใจเมื่อต้องเสียสิ่งดีไปบ้าง
สาม......จงฟังหูไว้หูอย่าเชื่อสิ่งใดง่ายหุไม่เบาบาง
สี่..........ท่านสร้างสิ่งดีโดยปล่อยฉันไปฉันจึงจะกล่าวอ้าง
ชายชราตกลงปล่อยนกน้อยไป
นกน้อยไซร์บินไปเกาะไกลห่าง
แล้วพุดว่า"ท่านความจำจาง
ท่านนี้ช่างลืมง่ายจริงสิ่งฉันเตือน"
ชายชราได้คิดและแค้นใจยิ่ง
กับทุกสิ่งที่นกน้อยกล่าวคิดเคือง
"ไม่เป็นไรกล่าวข้อสี่อย่าแชเชือน
อย่าทำเหมือนกับสิ่งที่ผ่านมา"
นกน้อยกล่าวข้อสี่เป็นข่าวดี
ตัวฉันมีเพชรงามล้ำค่า
ในช่องท้องของฉันถ้าท่านผ่า
นำออกมาท่านจะได้เพชรนี้ไป
ชายชราเสียใจร่ำไห้ที่สูญเสียสิ่งมีค่า
นกกล่าวว่าท่านลืมข้อสองแล้วหรือไม่
และข้อสามจงฟังหูไว้หูคิดครวญใคร่
แล้วทำไมท่านไม่คิดพิจารณาคำบอกกล่าว
ตัวเรานั้นไม่มีเพชรแต่อย่างใด
ฉันหลอกให้ท่านไว้ชีวิตฉันชั่วคราว
อย่าเสียใจไปเลยหรือทำตัวเหมือนคนเขลา
ฉันจะกล่าวให้ข้อคิดสะกิดเตือนใจ
คิดเสียก่อนจึงค่อยถาม
ตรองเนื้อความก่อนตอบ 
ตรวจหาให้รอบคอบก่อนทำ