@ เริ่มสัญจรในพนาป่าอักษร ร่ายบทกลอนวาดไว้ให้เพื่อนอ่าน ส่งไปลงหนังสือฝึกปรืองาน อหังการเติบกล้าทุกนาที @ เป็นน้องใหม่หน้าแปลกคนแปลกหน้า เดินทางมาร่ายกลอนอักษรศรี ส่งไปออกรายการซ่านฤดี สุขทวียินเสียงอ่านผลงานตัว @ ลองเขียนกลอนปีกว่าเริ่มล้าถอย งานมีน้อยไม่ได้ส่งไปทั่ว เริ่มมองหาหนทางใหม่ให้กับตัว เดินเลาะรั้วเลียบไปในเส้นทาง @ ระหว่างทางเพียรอ่านทำการบ้าน ศึกษางานและจำแนกความแตกต่าง เดินดุ่มลึกดงอักขระคะนึงพลาง เราจะสร้างแสวงหามรรคาตน @ ทระนงบอกตัวเองสมองหนึ่ง สองมือซึ่งเทียมเท่าเขาทุกหน กับสองเท้าก็เท่ากันกับทุกคน เขาก็คน..เราก็คน..มิจนใจ @ กระโดดลงสู่สนามนามอักษร ออกสัญจรดุ่มเดินเกินฝันใฝ่ มิรู้ทางข้างหน้าเป็นอย่างไร เห็นแสงไฟไกลลิบกระพริบเตือน @ เหมือนตอกย้ำว่าข้างหน้าในป่านี้ ยังพอมีจุดหมายปลายทางเถื่อน จงก้าวไปข้างหน้าอย่าแชเชือน ถึงไร้เพื่อนไร้พี่เลี้ยงก็เสี่ยงตาย @ เรียนรู้เอาถูกผิดคิดเองหมด ถูกกำหนดบทบาทเกินคาดหมาย เป็นเด็กใหม่ต้องอ่อนพร้อมค้อมกาย รอสบายปลายมือ ชื่อเสียงรอ @ เหมือนใบไม้ใบอ่อนคอนน้ำหนัก แทบจะพักหลายหนย่นระย่อ หลายสิ่งได้ผ่านมาล้าและท้อ อยากหัวร่อบอกฟ้าฟ้าชะตาทราม @ ใครกำหนดให้เจ้าเข้ามาเล่า ใครเขาเอาเชือกลากอยากจะถาม ใครบังคับเจ้าหรือไรให้ทำตาม ใครเขาห้ามเจ้าไม่ฟังยับยั้งใจ @ พ่อเคยบอกลูกรักหักใจนิ่ง แม่ประวิงให้ลูกหยุดฉุดไม่ไหว พี่น้องเตือนเจ้าไม่เชื่อสิ้นเยื่อไย เจ้าจึงได้เรียนรู้สู้ลำพัง @ แสวงหาหนทางการสร้างฝัน และเชื่อมั่นในสมองที่ร้องสั่ง ฟังเสียงจากหัวใจให้พลัง จุดมุ่งหวังปลายทางยังห่างนัก @ ไร้พรมนุ่มรองเท้ายามก้าวย่าง ดูอ้างว้างลางเลือนเหมือนไร้หลัก ระหว่างทางไม่เห็นมีที่นั่งพัก จำใจหักเดินหน้ากล้ากล้าไว้ @ สร้างพลังเสริมความข้นคนขายฝัน จะพลิกผันหลีกลี้หนีไม่ได้ เร่งบอกตัวอดทนอย่าจนใจ ฟ้าจะใสปลายทางอย่างที่คิด @ ได้เริ่มต้นเขียนงานคนอ่านชอบ เขาก็ตอบแทนมาให้ไมตรีจิต เสนองานทุ่มพลังทั้งชีวิต มอบมิ่งมิตรทุ่มตัวตนด้วยผลงาน @ ได้รวมเล่มปลาบปลื้มลืมไม่ได้ ที่วาดไว้งดงามความอ่อนหวาน ได้เดินทางต่อมาอีกช้านาน ได้เขียนอ่านสรรสร้างทางชีวี @ นับว่านานจากเดิมที่เริ่มต้น เพราะอดทนจึงฟันฝ่ามาถึงนี่ ได้สมดังใฝ่ฝันพลันยินดี มีวันนี้เพราะเราก้าวถูกทาง @ เรียกตัวเองนักเขียนใฝ่เรียนรู้ ยังคงสู้ด้วยใจไม่ทิ้งขว้าง ขายความฝันมากมายไม่รู้ร้าง ไม่ขอห่างหรือท้อไม่ขอคลาย @ ได้เรียนรู้ตัวตน..ได้ค้นพบ ได้ประสบบรรลุฝันดังมั่นหมาย ชีวิตนี้เรียกได้ไม่เสียดาย ยังท้าทายเดินหน้าทุกคราเอย
20 กันยายน 2548 15:12 น. - comment id 466916
แวะมาอ่าน ผ่านมาทักทายครับผม...
18 กันยายน 2548 22:44 น. - comment id 516582
อ่านแล้วมีพลังใจค่ะ
18 กันยายน 2548 22:47 น. - comment id 516584
อ่านผลงานผ่านทาง \"มารแมงมุม\" เหมือนเชื้อไฟเพาะสุมให้เดินต่อ ความหวังคือพลังรังสรรค์ทอ ถ้าทดท้อก็สิ้นสุด ... ต้องหยุดยั้ง ขอบคุณค่ะ : ) ทักทายค่ะ สวัสดีค่ะ
18 กันยายน 2548 23:12 น. - comment id 516590
หลงทางอยู่ในป่าอักษรเช่นกัน... ยังไม่รู้ว่าควรจะหยุดหรือก้าวต่อไปดี... อย่างไรก็ขอสนับสนุนแรงใจให้เดินก้าวต่อไป....
19 กันยายน 2548 01:17 น. - comment id 516604
คุณ อริตา...กันยามาศ คุณเป็นนักเขียนแนวหน้าแล้ว ขอบคุณที่มาส่งกำลังใจให้ทุกคนหน้าใหม่ ที่นี่ ...ที่มีความหวัง..เจิดจ้ารออยู่ ขอให้คุณรุ่งโรจน์ไม่จืดจางค่ะ
19 กันยายน 2548 12:58 น. - comment id 516673
อยากเขียนกลอนได้ ไพเราะแบบนี้บ้างจัง ... ขอคาราวะ
19 กันยายน 2548 15:32 น. - comment id 516751
แวะมาอ่าน งานงาม ยามบ่ายคล้อย อ่านแล้วก็ อยากลอย มาใกล้ใกล้ เป็นเรื่องราว บ่งบอก ความในใจ ที่คุณได้ ฝ่าฟัน มาแสนนาน อยากจะนอน เท้าคาง ฟังร้อยแก้ว ส่งตาแป๋ว ชื่นชม คารมหวาน คงจะสุข ทุกข์หาย ได้เบิกบาน อีกไม่นาน หลับลง ตรงหน้าคุณ แวะมาอ่านผ่านมาแซวค่ะ เป็นงานที่งามมากค่ะ
19 กันยายน 2548 17:46 น. - comment id 516816
ด้วยใจรักอักษรนอนใฝ่ฝัน อยากมีวันสำเร็จเสร็จสมหมาย เหมือนใครเขาเฝ้าฝ่าฟันอันตราย เพื่อให้ได้นำชัยมาให้ตัว กลอนไพเราะ เนื้อหาทำให้ผู้หญิงไร้เงามีกำลังใจในการเขียนเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย ชื่นชมในผลงานนะค่ะ
19 กันยายน 2548 18:38 น. - comment id 516848
สวัสดีค่ะ เราจะเดินไป...แม้ว่าจุดหมายอยู่ที่ไหน?ก็จะไป....
19 กันยายน 2548 20:52 น. - comment id 516915
มอบดวงใจรักชื่นชมศรัทธา คารวะแด่คนดีที่พลีชีวิตจิตวิญญาณ อย่างยาวนานเพื่องานเขียนที่รักค่ะ ด้วยคิดถึงนะคะ
20 กันยายน 2548 23:05 น. - comment id 517159
ไม่บอกไม่รู้นะครับนี่ว่า ผ่านสังเวียนมาอย่างโชคโชน การจะก้าวมาถึงยังจุดหมายจุดหนึ่งนั้นว่ายากแล้ว แต่การยืนอยู่และก้าวต่อไปอย่างสง่าผ่าเผยนั้นยากยิ่งกว่า จะอย่างไรก็ดี เอาเป็นว่าผมจะแกล้งไม่รู้ก็แล้วกันว่าเป็นนักเขียนแถวหน้า แวะมาก็ต้องแซวกันเหมือนเดิมครับ ทระนงบอกตัวเองสมองหนึ่ง สองมือซึ่งเทียมเท่าเขาทุกหน กับสองเท้าก็เท่ากันกับทุกคน เขาก็คน..เราก็คน..มิจนใจ บทนี้กินใจมากครับ เป็นกำลังใจให้นักเขี่ยทั้งหลายได้เป็นอย่าดีครับ